Volle por naar Rio: ANRT op grote hoogte

Maandag na Luzern is het zware mannen team van het ANRT voor de 3e keer langs het Kehlsteinhaus gereden. Het Kehlsteinhaus, beter bekend als het Adelaarsnest, was in 1939 een cadeau van de NSDAP voor Hitler zijn 50e verjaardag. Het Adelaarsnest is gebouwd op het hoogste punt van de Obersalzberg. Lager op deze berg lag de Berghof, het woonhuis van Hitler en andere leiders. Obersalzberg was onder bewind van Hitler langzaam uitgegroeid tot het grootste machtscentrum na Berlijn. Dat is ook de reden dat het in de laatste weken van de oorlog volledig is plat gebombardeerd. Tijdens dit groot geallieerd bombardement van de Obersalzberg en de Berghof is het Adelersnest bewust gespaard.Om in het Adelaarsnest bereikbaar te maken werd er speciaal een specialist gehaald die de Duitse snelwegen had ontworpen. Deze specialist plande een nieuwe weg door tunnels en met scherpe haarspeld bochten (destijds zeer buitengewoon). Deze nieuw aangelegde weg stopt een kleine 130 meter onder het Adelaarsnest. Om uiteindelijk binnen te komen is er een schacht van 124m uitgehakt waar met een lift de hoogte van 1834m wordt bereikt. Ondanks het bijzondere uitzicht en de imposante ligging ging Hitler er zelf niet heel graag heen. Hij was bang voor sabotage van de lift en bovenal: hij kon niet goed tegen de ijle lucht.

Die ijle lucht is precies de reden dat het ANRT afreist naar Oostenrijk. Vanaf Obersalzberg is het nog een uur rijden naar Obertraun waar wemet twee gondels de Lodge am Krippenstein bereiken. De ligging op hoogte van 2100m is volgens vele (zelf benoemde?) trainingsguru`s, waaronder Mark Emke, perfect voor een trainingskamp.

Elke ochtend staat het hele team klaar om 8:50. Dan nemen we de eerste gondel naar beneden. Hard trainen en slapen op hoogte is voor ons Laaglanders te belastend. Vandaar dat we het “sleep high train low” principe toepassen. Dat betekend dat we op hoogte slapen om ons lichaam te prikkelen meer rode bloedcellen aan te maken en beneden een volledig schema kunnen draaien. Onze boten liggen op een grasveldje aan de Hallstättersee. Een meertje met een ideale lengte van 6km. Het dorpje waarna het meer vernoemd is, is bijzonder toeristisch. Aziaten komen met touringcar na touringcar binnen om de nodige foto`s te maken en weer te verdwijnen. De aantrekkingskracht is zo groot dat in China een replica is gebouwd van Hallstatt! Echter wel in spiegelbeeld om gezeur met rechten te voorkomen.

Na de ochtend training rijden wij kort terug naar het Obertraun Sports and Recreation Centre. Een gigantisch complex met meerdere voetbalvelden, meerdere mountain bike routes, een zwembad, een krachttrainingsruimte, een eigen sauna met ijsbad enzovoort. Rond 12u wordt hier de lunch geserveerd waarna wij ons rond 14u klaarmaken richting de tweede training. Voor het rekken en strekken vindt hier dan ook het welbekende Mark Emkeriaans “bakkie koffie” plaats. Om stipt 15u ligt de boot dan weer in het meer want de laatste lift van 16:30 moet gehaald worden. Voor de optimist ligt een derde training in het verschiet. Bovenaan de eerste gondel ligt een alm, aan de linkerkant liggen bijzondere ijsgrotten waar de Mammoet vroeger heeft geleefd en aan de rechterkant gaat het “wandelpad” omhoog richting Krippenstein en de Lodge. Het huidige snelheidsrecord van deze etappe ligt in handen van Mechiel met een rappe 52 minuten.

Eenmaal boven gaan de jassen aan. Niemand wil kou vatten, ook nu in juni is het vrij fris, mede door grote plakkaten sneeuw die nog verstrooid liggen op de hoogvlakte. Rond 19u staat het eten op tafel. Tijdens het eten gaat het nog één keer over Luzern. Over de hele linie was het resultaat buitengewoon. Iedereen is er zich van bewust dat een goed resultaat gloort in Rio, de enige wedstrijd die dit seizoen echt telt. Het trainingsschema wordt doorgelicht en de fysieke doelen worden duidelijk. Ook alle roeitechnische mankementen worden glashard duidelijk. Er is meer dan voldoende ruimte voor verbetering en scherpte is vereist in de laatste 60 dagen tot aan de Spelen. Maar heel even genieten we nog van alle beelden en complimenten uit Luzern.

De “oudere” roeiers generatie bedenkt hardop dat Luzern vreemd is gevierd. Bij de Pickwickbar wordt stilletjes naar binnen gegluurd… en vervolgens stilletjes gepasseerd. Mooie herinneringen aan voorgaande jaren wellen op, toen er tot in de vroege uurtjes werd door gefeest en regelmatig nachtelijk werd gezwommen in de stroomversnelling van de Reuss. Vervolgens zijn we doorgelopen naar een restaurantje waar we met de 2, 4, 8 en coaches incluis hebben gegeten. Om een uur later de auto in te stappen richting Oostenrijk.