Volle por naar Rio: Trainen op de apenrots

Om de monotonie van de Bosbaan af en toe te ontvluchten wijken we als nationaal roeiteam wel eens uit naar onder andere de Ringvaart. Hierbij moet je doorsteken bij het witte bruggetje rond de 1600m waar een paar honderd meter verderop een kleine steiger is gebouwd. Hier til je je boot uit het water en leg je ’m aan de andere kant van de dijk in het Nieuwe Meer. Het Nieuwe Meer biedt naast doorgang aan de Ringvaart ook een mogelijkheid om goed te oefenen voor omstandigheden zoals je ze vaak aantreft op de Willem-Alexanderbaan, dus gemiddeld wat meer wind en golfslag. Er is aan deze kant echter geen goed vlot om je boot in het water te leggen. Met een klein nummer, zoals een skiff, is dit al snel een probleem.

Het beste plekje om je skiff in het water te krijgen was een aantal weken geleden al ingenomen door twee vissers. Deze wilden na vriendelijk vragen absoluut niet aan de kant gaan. Zelfs na wat aandringen van collega-roeier Roel Braas waren ze niet bereid om hun hengel even uit het water te halen. Een van de wat minder vriendelijke dingen die ze riepen tijdens onze escalerende discussie was dat wij vooral niks deden van hun centen.

Dit laatste deed me meer dan ik had gewild. Ik train 12 keer in de week, offer vakanties en colleges op en heb het grootste gedeelte van mijn roeicarrière ook eigen kosten gemaakt. Natuurlijk vonden ze het gewoon vervelend om even aan de kant te gaan en vanuit die frustratie riepen ze dat. Maar hun argumenten zetten me wel aan het denken. Wat is de toegevoegde waarde van topsport?

Natuurlijk is het leuk en spannend om sportwedstrijden te volgen en het gezamenlijk kijken heeft ook een belangrijk sociaal aspect maar daarnaast is naar mijn mening de inspiratie die van topsport uitgaat een een hele belangrijke waarde. Het is van alle tijden dat we ons graag laten inspireren door personen die topprestaties leveren, zowel op intellectueel als op fysiek gebied. En dan bij voorkeur door mensen waarmee we ons kunnen vergelijken, onder het motto: “als hem het lukt waarom dan mij niet?” Dus topsporters kunnen stimuleren dat anderen met sporten beginnen. Doordat Max Verstappen als een speer gaat willen steeds meer kinderen karten. Profvoetballers zijn al jarenlang inspiratie voor mensen om een balletje te gaan trappen en alhoewel het bereik van roeien dan misschien wat minder groot is, vraag ik me wel af hoeveel junioren- en studentenroeiers er zouden zijn geweest als er aan de roeitop niets zou worden gepresteerd.

Nog even over de identificatiewaarde, ofwel door wie laten we ons inspireren. Dit is voor iedereen anders maar meestal vergelijken we ons het liefst met de mensen waar we op de een of andere manier op lijken. Dit kan zijn qua nationaliteit, denk aan de oranje gekleurde straten tijdens de WK voetbal. Ook op de facebookpagina’s van Nlroei en Roeined zie je dat het Nederlandse roeipubliek zich graag identificeert met de prestaties van de Nederlandse toppers. Maar het kan ook zijn dat we ons verbonden voelen qua achtergrond, leeftijd of gedeelde talenten.

Persoonlijk heb ik me tijdens mijn roeicarrière laten inspireren door de kracht van roeiers als Harmen Eefting en Roel Braas. Toen ik net op Njord kwam aan wandelen dacht ik eigenlijk dat roeiers vooral wat kleiner en lichter zouden zijn. Doordat ik deze 2 grote mannen aan het ergometeren zag dacht ik: ‘dit wil ik ook’. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik zelf ook op zoek ging naar die toptijden.

Gelukkig wordt deze mening gedeeld door NOC*NSF. Deze sportorganisatie heeft als doel om (top)sport in Nederland te bevorderen en dus ook nadrukkelijk meer mensen te laten sporten. In die zin vormen we op onze apenrots in Obertraun een soort vooruitgeschoven post, die hopelijk leidt tot vele na-apers: Mensen die hetzelfde of meer proberen te bereiken dan wij doen. Zo, nu moet ik er alleen nog voor zorgen dat ik die argumenten paraat heb als ik die twee vissers weer tegen het lijf loop.

Credits fotografie: Joris Bergman