Blessures in Amerika: onnodig stressvol

In vorig artikel besprak ik de verschillen in coachen tussen Nederland en Amerika. Een onderdeel dat het verschil in coachen voedt, is dat teams hier een stuk groter zijn dan in Nederland. Universiteitsteams hebben normaalgesproken tussen de 50 à 60 mensen, die altijd tegelijkertijd trainen. De band met de coach is daarom meer van coach tot team dan van coach tot individuele roeier, wat invloed heeft op de communicatie over blessures. In elke sport zoekt een coach het grijze gebied op om de piekprestatie van zijn atleet te behalen, waarbij de coach en atleet allebei het risico nemen op vroegtijdig opbranden van de atleet. Dit is een lastige taak waar op topniveau veel mee wordt geëxperimenteerd door individuele topsporters en hun begeleiders.

Communicatie
Het is nog lastiger om het optimale te proberen te doen als je verantwoordelijkheid draagt voor een grote groep jonge vrouwen of mannen, waarbij iedereen elkaar in de gaten houdt. Als coach heb je heel wat uit te leggen als één roeier een bepaalde zware training niet hoeft te doen. Daarnaast wordt de communicatie over blessures de roeiers erg moeilijk gemaakt door de verschillende motivaties die roeiers kunnen hebben om geblesseerd te wíllen zijn en andere complicaties die te maken hebben met het Amerikaanse systeem.

Kwantiteit
Een groot onderdeel van blessure preventie ligt in het trainingsschema zelf. Een stereotype dat over Amerika bestaat is kort gezegd dat ‘kwantiteit over kwaliteit’ het beste is. Ik kan dit alleen maar bevestigen. Het volume is soms zo hoog dat de efficiëntie ervan ver te zoeken is. Toen ik er een keer even doorheen zat, deelde ik het trainingsprogramma van de voorgaande drie dagen met mijn goede vriend Julien Rühl, roeier en coach bij Willem III en Nereus, afgestudeerd in bewegingswetenschappen. Hij reageerde in het kort dat het genoeg was geweest om voor de rest van de week niets meer te hoeven doen. Het gevoel dat ik het grootste deel van de tijd op mijn reserves aan het trainen ben en een sessie vooral probeer te overleven gebeurt vaker dan wat ik denk dat goed is.

Verantwoordelijkheid
Aangezien roeien in zowel Nederland als Amerika een teamsport is, heb je altijd te maken met de mening van je teamgenoten als je een blessure hebt. Realistisch gezien kunnen je teamgenoten vrij weinig doen met die mening, maar het heeft wél invloed op je plek in het team en je betrouwbaarheid als ploeggenoot. De verhalen die ik hoor van roeiers uit Nederland in dit soort situaties zijn beduidend positiever dan hoe ik het in mijn eerste twee jaar in Amerika heb ervaren. Het schuldgevoel dat kwam als ik was geblesseerd, samen met het idee dat ik altijd werd nagestaard of dat er achter mijn rug om over me werd gepraat als ik een bepaalde training niet deed, hielpen niet bepaald mee aan mijn herstelproces.

Vertrouwen
In Nederland lijkt er meer een veronderstelling te zijn dat een roeier in ieder geval probeert altijd het beste te doen voor zijn of haar lijf. Er wordt vanuit gegaan dat de roeier zijn verantwoordelijkheid neemt en daar wordt op vertrouwt. In mijn eerste twee jaar in Texas was er aan dit vertrouwen een groot gebrek. Er werd verwacht dat je eerst dingen presteerde, daarna pas had je het ‘recht om stuk’ te zijn. Gewoon een paar daagjes even niks doen vanwege een onverklaarbaar pijntje van het een of ander was en is er nog steeds niet bij.

Regels
Dit riep bij mij de vraag op waarom er in Amerika minder ruimte is voor blessures in een team dan in Nederland? Het antwoord ligt wederom bij de NCAA. De NCAA is de overkoepelende sportorganisatie voor alle universiteitssporten. Dit betekent dat roeien onder dezelfde regels valt als basketbal, American Football en volleybal. Als je een goede sporter bent geweest op de middelbare school maak je kans op een beurs om (vrijwel) gratis naar de universiteit te gaan. Dit is veel waard omdat schoolgeld en andere kosten samen al gauw oplopen tot zo’n 30.000-50.000 dollar per jaar. In ons contract staat dat je niet uit het team gezet mag worden als gevolg van een blessure. Dat geeft een goed gevoel, omdat ik voor mijn eigen ervaring in Amerika veel rampscenario’s hoorde van mensen die een rib braken, naar huis moesten en vervolgens schoolgeld of andere kosten terug moesten betalen.

Misbruik
Daarnaast is de universiteit verantwoordelijk voor je behandelingen, wat ook veel waard is omdat zorgkosten in Amerika onbetaalbaar zijn. Daarom is het vrij lucratief om als sporter binnen te komen op een universiteit en van de privileges te kunnen genieten. Hierdoor gaan sommige mensen roeien om de verkeerde redenen: niet uit passie voor de sport, maar omdat ze van de privileges van een ‘student-athlete’ willen kunnen genieten.

Filter
Het lijkt daarom alsof de meeste coaches zichzelf een filter hebben aangemeten, waarmee ze het kaf van het koren proberen te scheiden. Aangezien er roeiers zijn die de privileges van het atleet-zijn misbruiken, zoals de beurs, de gesponsorde kleren en de zorgverzekering, hebben coaches een cynische blik als het om blessures gaat. Dit heeft veel invloed op de communicatie tussen roeier en coach. Na mijn eerste zes weken in Texas verstuikte ik mijn enkel op een zaterdag bij een hardloopwedstrijd met het team. Met een dikke blauwe voet werd ik het botenhuis ingedragen. De hoofdcoach was niet aanwezig en de assistent-coach zei dat ze het zou doorgeven. Die maandag werd ik opgewacht en werd mij langzamerhand duidelijk dat de assistent helemaal niets had doorgegeven, waardoor mijn hoofdcoach direct in de veronderstelling was dat ik die zaterdag tijdens het uitgaan op mijn smoel was gegaan en daarbij mijn enkel had verstuikt. Die miscommunicatie was achteraf gezien vrij hilarisch, maar op dat moment onnodig stressvol.

Communicatie
Door de grootte van het team, het gigantische trainingsvolume, de NCAA regels die intenties van de sporters twijfelachtig maken en de communicatie die daardoor verslechtert met de coach is het in Amerika nóg een stuk onprettiger om met een blessure te kampen dan in Nederland. Het vertrouwen dat in Nederland ligt in de roeier en zijn of haar eigen bedoelingen om zo snel mogelijk weer beter te worden, is veel waard. De mentale stress die komt met een blessure wordt alleen maar erger door cynische opmerkingen of een aangewakkerd schuldgevoel door teamgenoten. Gelukkig is de communicatie en de sfeer in het team inmiddels dusdanig verbeterd dat ik me niet meer zo slecht voel als het even niet gaat, in vergelijking met hoe ik me voelde toen ik nog een klein groentje was.

Fanny Bon (21) roeit in Nederland voor Willem III en deed in 2014 en 2015 voor Nederland mee aan de Wereldkampioenschappen voor junioren. Een jaar later vertrok zij naar Austin om daar voor de The University of Texas te roeien en te studeren. Voor Toprow schrijft zij komende maanden een column over wat ze daar mee maakt en in hoeverre het roeien anders beleeft wordt dan hier.