Ikan Pepes, Tahu Pedis, Sate Kambing. Wie het water in de mond sijpelt bij de gedachte aan de Indonesische rijsttafel, kan beter in Nederland blijven. Indonesiërs eten dat amper. Indonesiërs eten vooral rijst, witte rijst met gefrituurde kip. En ga je als Indonesiër dan een keer uit eten, bij de McDonalds bijvoorbeeld, wat bestel je dan? Natuurlijk, menu rijst met gefrituurde kip.
Buffet open
Superfoods? De schijf van vijf? Twee ons groente en twee stuks fruit? Bwahahahaha, zolang iets niet is verdronken in suiker of dood is gefrituurd komt het er bij de Indonesiër niet in. Maar om nou twee uur te roeien op een kommetje witte rijst en een hand krupuk, daar krijg je natuurlijk nooit grote spierballen van.
Hier in Pangalengan is het een dagtaak; zorgen dat de roeiers verstandig eten. Met een vijftal kokkies die drie keer per dag zorgen dat er een maaltijd voor de roeiers klaar staat, zou je zeggen dat dat te doen is. Kokkie, ik en een diëtist hebben samen een menu gemaakt en we hebben zelfs de roeiers laten meedenken. Dat ik wil dat de roeiers elke dag zilvervliesrijst eten in plaats van witte rijst, hebben we gecompromiest (lunch: witte rijst, avondeten: zilvervliesrijst). Totdat je op een willekeurig ogenblik de kantine binnenloopt en ziet dat iedereen lekker een bord rijst met kip zit te eten en dat de schalen vol groente, fruit en salade nog voor 90% gevuld zijn. ‘Dat lust ik niet’ roepen ze in koor. Dus pak ik maar weer een schaal en kwak bij iedereen een flinke schep groente over de rijst. En dan blijven wachten tot ze hun bord leeg hebben natuurlijk.
Daar waar op een normale Nederlandse wedstrijd iedereen aan de kwark, pannenkoeken en zelf meegebrachte plastic bakjes pastasalade zit, gaat het hier in Azië net iets anders. Op een wedstrijd in Maleisië werd de dag voor de finales een Nations Diner georganiseerd voor roeiers, coaches en officials. Nadat er veel te veel speeches waren gegeven en iedereen hongerig zat te wachten tot er eindelijk mocht worden gegeten, werd het sein: ‘buffet open’ gegeven. Mijn roeiers stonden op, sprinten naar het buffet en kwamen terug met hun bord volgeladen met alle desserts, puddings en cakes die ze op hun bord konden stapelen. Geen rijst, pasta of groente te bekennen….
Toen ik vroeger mijn bord niet netjes leeg at, zette mijn vader het bord net zo netjes in de koelkast. Een toetje, koekje bij de thee, ontbijt de volgende dag? Eerst dat bord leeg. Een verantwoorde vader leert zijn kinders immers het belang van goed en voedzaam eten. Helaas is deze opvoedkundige les hier nooit doorgedrongen, samen met tientallen andere opvoedkundige wijsheden overigens (was je handen na het toiletgebruik, zet een helm op, ga niet bovenop een rijdende vrachtwagen zitten, poets je tanden etc.). De relatie tussen goede voeding en gezondheid/goed presteren is in de Indonesische cultuur niet aanwezig; eten vult de maag. Als voeding al een functie heeft, dan is dat het zorgen dat de kinderen stoppen met jengelen. Moppert het kind, dan stop je er wat chips of limonade in – want Indonesische kinderen zijn vrolijke kinderen, zo hoort het. De tandjes rotten letterlijk uit hun mond, maar ze lachen wel breeduit; de schatjes.
Biologisch, scharrel of onbespoten, het zijn totaal onbekende begrippen hier. Geen Ekoplaza te vinden hier (wij worden gesponsord door Pertamina, de staatsbenzinepompmonopolist…)
Peptopro
Om ervoor te zorgen dat de roeiers toch alles binnen krijgen waar ze groot en sterk van worden, moest ik iets bedenken.
Ik begon met na-de-training-snacks. Na de training staat er voor elke roeier een doosje klaar met daarin een mandarijn, een pakje chocolademelk en een boterham met chocoladepasta. Dat ging er in. Mooi, de directe koolhydraten-behoefte na de training was gedekt. Toen kwamen de shakes. Lekkere chocolade-shakes voor wat extra proteïne en hopelijk wat grotere spierballen hoopte ik. Helaas vonden de roeiers het – het zal ook eens niet – niet lekker. Om steeds achter de roeiers aan te lopen en ze met tegenzin een shake naar binnen te laten werken, zag ik niet zo voor me. Plan B dus; pillen, gouden vondst. Die smaken naar niks en Indonesen slikken medicijnen als snoepjes, dus dat kennen ze. Dus ligt er nu elke morgen en middag een handvol pillen per atleet in het speciale pillenkastje. Creatine, Aminozuren, Peptopro, cafeïnepillen, het gaat erin als koek. Al bleek, aangezien Indonesiërs geen echte koffie drinken, dat de cafeïnepillen alleen ’s ochtends mogen worden genomen. Toen we voor een middagse ergotest de pillen de eerste keer probeerden, kreeg ik de volgende dag zwalkende roeiers voor me, met diepliggende ogen en donkere kringen. Ze hadden tot 4.00 uur wakker gelegen…
Douane
Nu nog een leverancier vinden in Indonesië. Ik ben vorige maand met een handbaggagetas met kleding en een ruimbaggagetas volgepropt met potten peptopro en tientallen potten pillen naar Indonesië gevlogen. Voelde toch niet zo prettig toen ik door de douane moest. Dus of iedereen die deze zomer langs komt een pot mee wil nemen.
