Laatste loodjes

Roeien is universeel gezien een vrij bizarre sport. De hele herfst en winter vernikkelen in de kou en lange trainingen draaien voor een paar wedstrijden die op één hand te tellen is. De enige manier van overleven in de donkere wintermaanden is door te dromen van het zonnige wedstrijdseizoen op de Bosbaan. In Amerika geldt hetzelfde, maar is het nog net iets extremer qua trainingsuren. Eind augustus, begin september wordt er alweer meer dan twintig uur per week getraind. Na drie maanden zomervakantie en een beetje hannesen in de skiff en krachttraining tussendoor is de terugkomst in Amerika dan ook een grote schok.

Training Longhorn invite

Ik ben altijd half vergeten dat ik in Amerika ook nog een leven heb, maar tot nu toe werd ik er altijd weer aan herinnerd als ik mijn huissleutels met de ‘longhorn’ van Texas pak om de deur van mijn appartement open te doen. Dit wedstrijdseizoen is mijn laatste seizoen en dat het vandaag 1 mei is, voelt als een klap in mijn gezicht. Mijn huur wordt overgenomen door twee eerstejaars van mijn team. Na 3,5 jaar ploeteren, maar ook genieten is mijn laatste maand in Amerika aangebroken.

Training voor de Longhorn invite 26 april

Toen ik me in Nederland probeerde voor te bereiden op het grote vertrek naar de overkant van de oceaan was ik ontzettend emotioneel. Bij alles wat ik deed dacht ik ‘dit is de laatste keer dat ik langs de grachten fiets…’, of ‘dit is de laatste keer dat ik hagelslag eet…’Ik had verwacht dat eenzelfde gevoel van melancholie me zou overvallen over Amerika, maar het tegendeel is gebleken. Het hele jaar wacht ik op de anticipatie van het gemis van Amerika, maar ik kan eigenlijk niet wachten om weer naar huis te gaan.

Na wedstrijd Longhorn invite (winst) (maar moe)

Toch probeer ik te bedenken wat ik ga missen aan Amerika en of er dingen zijn waar ik me nu niet bewust van ben die ik ga missen. Ik roei hier dagelijks met meisjes van over de hele wereld. Mijn beste vriendinnen en teamgenoten komen uit Servië, Griekenland, Engeland, Italië en elke uithoek in Amerika. Voordat ik vertrok had ik het idee dat toch wel een soort wereldbeeld had dat klopte, naar aanleiding van het luttele aantal reisjes dat ik had gedaan met mijn ouders. Ik heb hier geleerd dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt, hoe je ouders in elkaar steken of wat je is aangeleerd.

Ondanks dat het belachelijk cliché klinkt, heb ik geleerd dat het gezamenlijke doel, met elkaar roeien, iedereen bij elkaar brengt en verschillende politieke, religieuze en andere overtuigingen onbelangrijk maakt. Mijn eerste jaar schrok ik me een hoedje van een jaargenoot die de overtreffende trap van Amerikaans is: conservatief, republikein, fervent Trump-aanhanger en vrij religieus. Alles wat ik totaal níet ben. Nu, drie jaar later, zou ik niemand liever in de boot willen hebben om twee kilometer lang tegen me te schreeuwen dan zij. De diversiteit van het team en de verschillende perspectieven die iedereen om me heen heeft, zal ik in Nederland toch wel echt missen.

Athletic Academic award ceremony met vader

Het is sowieso bizar om terug te denken aan de afgelopen 3,5 jaar en wat ik allemaal heb meegemaakt en geleerd. Afgelopen weekend zat ik met mijn mede-Hollanders Susan en Mick bij de manicure (omdat we zó geamerikaniseerd zijn) en een vrouw vroeg aan ons wat we in Austin deden. Ze vroeg naar het schema van het roeiteam en ik legde uit dat we dit seizoen in San Diego, Princeton, Ohio, Austin, Oak Ridge en Indianapolis wedstrijden hebben. In twee maanden reizen we heel Amerika rond, alleen maar om een beetje te peddelen tegen wat andere bootjes voor de lol. Dat is toch gewoon geweldig.

Dat ik ondertussen 7 hoofdstukken achterloop voor mijn statistiek tentamen, de laatste helft van mijn scriptie nog moet schrijven en kreupel de dag doorkom door het aantal 1500 metertjes dat we hier doen als voorbereiding op het wedstrijdweekend (volgens mijn coach verliezen we fitness in het wedstrijdseizoen omdat ‘wedstrijdweekenden niet zo zwaar zijn’) vergeet ik maar eventjes. Het is een bizarre 3,5 jaar geweest. Of het gras altijd groener is aan de overkant? Dat moet nog blijken.

Even voorstellen: Ottojan Splinter

door Redactie

Je zult hem vast al eens een keer hebben gezien en misschien is/was hij wel jouw roei-instructeur! Ottojan, student Bouwkunde aan de Hogeschool Inholland Haarlem, heeft zijn passie voor de roeisport ontwikkelt bij de studentenroeivereniging Amphitrite. Als lid heeft...

Search

Recent Posts

Categorieën