Just another Day at the Office

In tijden van winterse omstandigheden in Nederland, vliegt iedereen traditiegetrouw naar het mooie Sevilla. Eindelijk weer roeien in een boot onder de stralende zon (en een biertje voor de hardwerkende coach). Voor Indonesië zit een trainingskamp naar Sevilla er niet zo een-twee-drie in. Maar trainen in Indonesië is ook zo gek nog niet.

Geïnspireerd door alle mooie trainingkamproeifilmpjes die mijn Facebook vullen, heb ik de afgelopen week een filmpje gemaakt van een standaard trainingsdag hier op de berg.

De twee jaargetijden 

Indonesië kent niet vier, maar slechts twee seizoenen: musin panas (letterlijk: het hete seizoen) en musin hujan (letterlijk: het regenseizoen). Maar op één dag op de berg in Indonesië lijken wel alle Nederlandse seizoenen langs te komen. Als ik wakker word en vanuit mijn huis door de theeplantages naar het meer rijd, blaas ik nog ademwolkjes in de lucht; maar de eerste zonnestralen beloven veel goeds. Rond een uur of acht is het heerlijk. De zon schijnt en het kwik loopt op tot een zomerse dertig graden. Maar net als je denkt dat het een prachtige dag gaat worden, gaat het regenen (indo-style; dat is een hoop water per bui) en daalt het kwik aanzienlijk. ’s Nachts hebben we zelfs twee dekens nodig, want op 1500 meter hoogte wordt het behoorlijk fris.

De ochtend

Waar we in Nederland geneigd zijn om, in het beperkt aantal trainingen dat beschikbaar is, techniek en fysiek te combineren in één training, werkt dat hier niet zo goed. Dus splitsen we het hier op. Eerst techniek en daarna een tweede training gericht op fysiek. Door per training een duidelijk doel te hebben, is er veel meer focus, en – vooral – geen excuus om niet hard door te trappen.

Tijdens de eerste techniektraining mogen speedcoaches en stopwatches niet mee het water op, de nadruk ligt op gevoel. Ik vaar gedurende het uur rondjes op het meer en val de roeiers lastig met technische aanwijzingen. Nu is de Indonees van nature niet heel kritisch ingesteld; de ambitie stopte al snel na het bereiken van watervij roeien. En met twintig roeiers tegelijkertijd het water op, ben je per training per roeier slechts een paar minuten beschikbaar. Het duurde dan ook even voordat de roeiers doorhadden dat je ook jezelf kunt verbeteren en daar niet perse een coach voor nodig hebt die zegt wat je moet doen. Tegenwoordig zie ik de roeiers soms al pimanovend aan komen varen; hebben ze zelf besloten. Waar je als coach al niet blij van kan worden.

De tweede training varen we op doelsnelheid en competitief. Geen oefeningen, gewoon straf doorvaren en dan hopen dat ze iets van de techniek van de eerste training meenemen.

Ik stuur geen beelden mee van de rit op weg naar huis voor de lunch, maar denk pruttelende vespa, thee- en rijstvelden en op de achtergrond bergen. Oh ja, en zon, veel zon.

De middag

Er gaat een filmpje rond van de Spracklen Rowing Philosophy – motivation chapter, iets met: ‘whatever the conditions, nothing stops us from going on the water.’ Nou, Spracklen heeft duidelijk nooit in Indonesië gecoacht. Als ik aan het eind van de middag het water op zou gaan in de stromende Indonesische regen met een temperatuur ruim onder de acceptatiegrens van de gemiddelde Indonees heb ik de volgende dag 50% zieke roeiers. Dus in het regenseizoen doe ik in de middag steevast kracht- en ergotrainingen.

Een dag ziet er op een filmpje dan ongeveer zo uit. Alles onder begeleiding van de grootste (karaoke-)hit van Indonesië van dit moment: Oplosan (=zelfgemaakte sterke drank waar afgelopen maand bij ons in deze regio dertig mensen aan zijn overleden. Tip: insectenverdelger en pure alcohol zijn een gevaarlijke basis voor een neut)