In de Hoy tijdens het Hoopgala

Van de honderden woorden die wij, Nederlanders, het Bahasa (de Indonesische taal) hebben geschonken, vind ik In de Hoy een van de mooiste. Met In de Hoy bedoelen de indonesiërs ‘vrijen’. En de bekende klank is niet voor niets; vrijen indo-style doet men in het hooi, oftewel buiten.

In de Hoy

“Niet zo gek”, vertelde Elisabeth Kleipool. Tijdens haar werk in de sloppenwijken van Bandung kwam ze regelmatig bij de mensen thuis – thuis is in dit geval een wat luxe woord voor de golfplaten constructies die overal om het vliegveld, onder de viaducten en in smalle gangetjes naast open riolen zijn geconstrueerd. – “Gezinnen met wel zes kinderen van alle leeftijden leven gezamenlijk in eenkamerhutjes.“ ‘s Nachts worden er matrassen op de grond gelegd en slaapt iedereen, inclusief papa en mama, gezamenlijk in de dan SLAAP-huis-eet-bad-woonkamer. Privacy is hier non-existent. Als je als ontluikende puber de puber van twee hutjes verderop ‘beter wilt leren kennen’, is er maar een plek: in de Hoy!

Hoe vaak Indonesen ‘in de Hoy’ doen, is mij overigens niet bekend. Wat ik wel weet is dat mijn roeiers in ieder geval behoorlijk weinig doen. Volgens Facebook hebben bijna alle roeiers een vriendje thuis, zijn ze getrouwd of dit” van plan. Met iemand uit het eigen dorp wel te verstaan, een beetje friemelen met een vreemde? Niet in Indonesië.  Een relatie heb je met iemand uit je eigen dorp. Interregionaal daten, dat nooit!  Zo’n relatie heeft absoluut geen toekomst. Een Indonees laat niet snel zijn familie en dorp in de steek om zich te vestigen op een ander eiland of in een ander dorp. Dus een liefje zoek je in je eigen vertrouwde dorp, je trouwt in je dorp, je sticht een gezin en je kinderen zoeken hun heil weer bij de buren.

Kostschool

Leuk, een liefje in je eigen dorp, maar mijn roeiers zijn continu op trainingskamp, mogen soms even naar huis en gaan dan meteen weer op kamp.  De liefde, laat staan het consumeren van de liefde staat daarmee op een behoorlijk laag pitje.

Misschien dat mijn roeiouders daarom nooit problemen maken met zonen en dochters op kamp. Ondanks het feit dat mijn roeiers allen erg gelovig zijn, heb ik nog nooit meegemaakt dat roeiers geen toestemming kregen van hun ouders om naar het trainingskamp te komen. Het zou zomaar kunnen dat een dochter met een vriendje in het dorp een stuk beter onder controle te houden is op trainingskamp dan thuis in het dorp, midden tussen de hooiweides.

Het Indonesisch Training Centrum als een soort kostschool. Duidelijk regels, goede opvoeding, strenge leiding en geen geviezevoos.

Hoopgala

Hoe anders dan in Nederland. Roeien als alternatief internaat? Eerder omgekeerd. Ook ik moet  bekennen dat ik in mijn Nederland-tijd, menig van mijn roeisters in de armen probeerde te drijven van collega-roeiers. Immers, roeiende vriendjes klagen minder over de opnieuw gemiste verjaardag van oma (“Waarom viert ze het ook altijd in het weekend van de Heineken”), begrijpen meer (“Tuurlijk kun je niet mee naar mijn ouders als je morgenochtend vroeg al moet trainen”) en gaan ook op tijd naar bed/stappen niet/zijn ook altijd moe. Ergo: tevreden roeiers en roeisters.

Ik begreep als coach ook prima  dat er aangewezen momenten zijn voor deze interactie: intraining, een gala (met mos) of de altijd gezellige appeltjesbar in Luzern. En de roeiers weten dat ook. Laten we eerlijk zijn, welke junior is er ooit naar het Hoopgala geweest voor de mooie locatie, wie ging er als afsluiting van het trainingskamp Sevilla naar Club Cathedral in Sevilla voor de muziek of hoopte daadwerkelijk op een intelligent gesprek met de reusachtige Nieuw-Zeelanders op de farewellparty na een WK?

Rust zacht

Ben je ooit een keer in Bandung en wil je echte Indonesen tegenkomen in de Hoy? Begraafplaatsen schijnen een populaire plek te zijn. Een deksteen schijnt beter te liggen dan de vieze grond en het aantal toeschouwers is significant lager dan thuis.. Je moet er maar op komen….