In Indonesië is het verplicht om in je paspoort te hebben staan welk geloof je belijdt. Moslim, Christen, Hindoe, Boeddhist, het mag allemaal – als je maar kiest – je kunt niet nergens in geloven.
Ik kan me ergens iets voorstellen bij de relativering die uitgaat van geloven. De idee dat er iets groter is dan jezelf, zelfs groter dan roeien. Ik kan me ook iets voorstellen bij het idee dat je in moeilijke tijden iets wilt hebben dat houvast geeft, waar je hoop uit kunt putten. Maar als mijn geloof in de weg zou zitten van mijn ambitie, dan ben ik zo pragmatisch als wat: “ik geloof van niet!”
Hoe ga je in hemelsnaam, als ongelovige coach, om met een heel legertje goed gelovige roeiers?
Keuzestress
Selemat datang di Indonesia! Waar in Nederland elke zichzelf respecterende twintiger/dertiger/midlifecriser op zoek is naar de zin van het leven, is er in Indonesië geen wolkje aan de lucht. De zin die je zoekt, vind je in de Koran of de Bijbel en vooral in het leven na de dood. Geen continu getwijfel over studie en werk hier, geen paniekaanvallen en keuzestress. Een gelovige roeier in Indonesië is een tevreden roeier.
Als coach heeft het hebben van gelovige roeiers ook zeker voordelen; ik ben de laatste die vraagtekens zet bij het verbod op alcohol voor mijn moslimroeiers. Varkensvlees is ook niet direct sportersvoedsel en geen seks voor het huwelijk…. van een gezonde dosis seksuele frustratie is nog nooit iemand langzamer gegaan. Het ontbreken van intrainingsfeesten is zeker een gemis, maar lichte roeiers die worden rondgeslingerd door hun zware evenknieën en overmatige alcohol- en geslachtsconsumptie ondersteunen de sportieve ambitie nu ook weer niet direct.
Al ben ik er nog niet helemaal van overtuigd dat het slim is om naast de schone-sport-verklaring ook een ik-geloof-verklaring in te voeren.
Insha’Allah
Als je ooit in een taxi in Istanbul hebt gezeten, dan weet je hoe de doorsnee Islamitische taxichauffeur omgaat met zijn lotsbepaling. Kralenketting aan de spiegel en gaan! Ongeluk of geen ongeluk: Insha’Allah (bij Gods wil)!
Hoe ga je om met je sport als je weet dat het uiteindelijk God is die bepaalt of je zult winnen of niet? Hoe arrogant ben je als je denkt door hard te trainen en goed voor jezelf te zorgen Gods plan kunt bedotten? Waarom proberen een topprestatie te leveren als je weet dat het God is die uiteindelijk bepaalt of je zult zegevieren?
Mijn roeiers accepteren hun lot.
O.k., misschien als ze laten zien dat ze erg goed geloven dat God ze dan een handje kan helpen (laat het de gereformeerden maar niet horen). Dus we bidden:
– na de voorbespreking,
– als we in de boot zitten, voordat we aan de training beginnen
– als we klaar zijn met de training, maar nog in de boot zitten
– na de nabespreking, en
– we plaatsen wekelijks op facebook een schietgebedje.
Daarnaast trainen we om alle overige vaste gebeden heen. Er passen precies twee trainingen tussen de vijf keer bidden per dag. Alleen zondag is het wat passen en meten tussen het 5.00 uur ochtendgebed van de moslims (90% procent van mijn roeiers) en de 9.00 uur zondagochtend kerkdienst van mijn christenen (de overige 10%).
Ramadhan
Gelukkig kennen mijn christenroeiers geen zondag-rustdag. Trouwens, als zondagen en religieuze feestdagen in Indonesië zouden gelden als officiële niet-traindagen, zouden we echt in de problemen komen. In Indonesië wordt vanwege de veelheid aan religies en de tolerante cultuur elke – en dan bedoel ik ELKE – feestdag gevierd. Suikerfeest, Hemelvaart, Chinees Nieuwjaar, bedenk het en heel Indonesië heeft een vrije dag.
En dan heb je de Ramadhan…
Leg een gelovige moslim maar eens uit dat een maand niet eten en drinken tussen zonsopgang (5.00 uur) en zonsondergang (18.00 uur) niet goed voor je is. Terwijl de moslim weet dat de Ramadhan een van de vijf pijlers is van de Islam en elke goede moslim deze moet volgen. Het overslaan van de Ramadhan is als een belediging voor God, dezelfde God die bepaalt of je wel of niet gaat winnen.
Dus Ramadhan it was dit jaar. Met een ergotest net voor de Ramadhan en een maand na afloop van de Ramadhan weer een test, bleek de achteruitgang zo’n 10 tot 20 secondes per persoon op 2000 meter. En dat terwijl we echt probeerden fit te blijven. In de ochtend trainen kon niet, na de training zouden de roeiers niet kunnen bijeten of – nog erger – bijdrinken. Dus we trainden kort technisch net voor zonsondergang. Na het eten trainden we weer en daarna bidden, eten, bidden, naar bed en om 400 weer op om weer te bidden en nog wat te eten voordat het vasten weer begint.
Veel verder dan het compromis dat de Ramadhan goed is voor de hati (het hart), maar niet zo goed is voor de badan (het lichaam) zijn we niet gekomen.
Olympische Winterspelen tijdens de Kerst?
In de sportwereld is de Islam niet de dominante godsdienst. Het is onvoorstelbaar dat de Olympische Winterspelen tijdens Kerst zouden plaatsvinden, maar de Zomerspelen van Londen waren toch echt tijdens de Ramadhan. Ook in Azië is de Islam niet zo dominant. Het belangrijkste toernooi volgend jaar, de ASIA-games, vind plaats net na de Ramadhan.
Dus ik ga proberen de roeiers te overtuigen dat een trainingskamp en wedstrijden in Europa tellen als “reizen” – een volgens de Koran legitieme reden om niet te vasten – en dan ga ik proberen om het Europese avontuur precies samen te laten vallen met de Ramadhan; pragmatisme it is.
Ik geloof!
Om niet geheel onbegrepen te blijven, heb ik mijn roeiers verteld dat mijn geloof Roeien is. Compleet met goden, goed en slecht, geboden en bijbehorende feestdagen.
