– Boudewijn van Opstal is coach van het nationaal team van Indonesië. Na jaren te hebben gecoacht en gewerkt bij Orca , Skoll, Phocas en de KNRB werkt hij sinds januari 2012 in Pangalengan, een bergdorp vlakbij Bandung. Hieronder schrijft hij over zijn (roei-) belevenissen in het Obscure Oosten.-
“Mr B.” Sms’t mijn mede-coach vanuit China, “we have big problem with boats”. “Because the boat cannot use our self, other country can use the boat after indonesia using the boat it’s very difficult, always rigging.”
Het is twee dagen voor de Asian Senior Championships, vanwege een tyfoon ben ik veel te laat in Lu’an. Omdat transport van eigen boten in Azië bijna onmogelijk is vanwege afstanden, kosten en douane, moeten er bijna altijd boten worden gehuurd. Bij aankomst in Lu’an wachtte echter een vervelende verrassing. De te huren boten zijn van een bedenkelijk niveau. En misschien nog erger, van een zeer verschillend niveau. De oplossing van de organisatie: loten! Tijdens de teammanagers meeting worden de beschikbare boten verloot over de deelnemers. Zo heeft iedereen, een dag voor het begin van het toernooi. dan eindelijk de beschikking over een eigen boot .
De dag voor de wedstrijd ben ik eindelijk op het botenterrein om de schade op te nemen. We hebben genoeg boten, dat is fijn. Voor mijn zware mannen4 en zware damesskiff zelfs een spiksplinternieuwe. Helaas van het niveau made in China, met spanten van karton en riggers van semi-plastic. De overige boten zijn helaas iets minder. Zo vaart de (lichte) mannen8 weliswaar in een mooie oranje boot (ok, gestippeld vanwege de vele reparaties), maar het inbouwgewicht van 100 kilo in combinatie met wingriggers zorgt voor de nodige hoofdbrekens. Terwijl ik met wigjes, verhoogde zittingen en nieuwe opstellingen, van al mijn boten iets roeibaars probeer te maken, probeer ik me niet te laten afleiden door de Chinese ploeg die in zijn fonkelnieuwe empacher8 met carbonwing voorbij vaart.
Ter vergelijking zou ik hier het verhaal moeten vertellen van een regionale wedstrijd in Maleisië waar ik één deelskiff kreeg voor zowel de lichte dame, zware dame, lichte heer en zware heer. Maar met die wedstrijd kan ik deze niet vergelijken. Die wedstrijd was op het laatste moment verplaatst vanuit Myanmar naar Maleisië omdat in Myanmar nog steeds werd gevochten tussen Moslims en Boeddhisten.
De Asian Senior Championships zijn echter een officieel Worldrowing-event. Compleet met FISA-officials Mike Tanner en Ken Lee aan het roer en vlaggen en stickers en echte prijzen. De FISA probeert uit alle macht het roeien in Azië naar een hoger plan te brengen, maar een oplossing voor het bootprobleem is nog niet zo makkelijk gevonden.
In Lu’an werden in de weken voor de Asian Senior Championships het Chinees Nationaal Kampioenschap voor Junioren gehouden. Ideaal, dacht de organisatie van de Asian Senior Championships. Als de Chineze provincies hun materiaal zouden achterlaten, was het hele botenprobleem in een keer opgelost. Nu zijn Chinezen niet het meest opstandige volk, maar dit ging de provincies toch echt te ver. In paniek werd een hoge partij-official vanuit Beijing ingevlogen. Resultaat na enig overleg: een botenpark vol boten, precies op tijd voor het Aziatisch Kampioenschap. Ok, alle provincies hadden hun allerslechtste boten achtergelaten, maar er waren er in ieder geval genoeg.
SEA-games 2011
Gelukkig kan Indonesië er ook wat van. Toen Indonesië in 2011 de South East Asia Games organiseerde (een 2-jaarlijke wedstrijd tussen landen in de regio en de wedstrijd die gewonnen MOET worden) leverde Indonesië voor alle deelnemende landen de boten. Indonesië dacht daarbij een slimme truc uit te halen. Bij ‘Wintech’ werden alle benodigde boten besteld, 7 precies dezelfde achten waren beschikbaar voor alle deelnemende landen. Nou ja, precies dezelfde, 6 boten van een matige kwaliteit en een van de hoogste kwaliteit, kilo’s lichter en alleen te gebruiken door roeiers van Tim Indonesia…
Volgende maand ga ik naar Myanmar voor de SEA-games 2013, ik ben een gewaarschuwd man en neem dus het zekere voor het onzekere; ik neem mijn eigen boten mee. Na maandenlange gesprekken, onderhandelingen en voorbereidingen is het gelukt om nieuwe boten aan te schaffen, net op tijd. Deze week is een container vol met spiksplinternieuwe Filippi’s vertrokken vanuit Italië, precies zoals ik ze het liefste wil. Ze hoeven alleen nog maar de halve wereld over te varen, door de douane van communistisch Myanmar, honderden kilometers over land richting het noorden van Myanmar om daar precies over een maand te zijn. Nu maar hopen dat Myanmar geen rekening heeft te vereffenen.
Ik heb geprobeerd om de wijsheid van Marc Lammers’: “winnaars hebben een plan, verliezers een excuus” zo goed mogelijk te vertalen in het Indonesisch. Ik weet niet of het helemaal goed is overgekomen. Als we half december zegevieren in Myanmar, dan duidelijk wel.
Rowing Indonesia, bisa!
