Terug

Na de afgelopen 3,5 jaar in Amerika gestudeerd te hebben, ben ik sinds 3 juni permanent terug in Nederland, afgestudeerd en wel. Het enige plan dat ik had – selectie doen voor de WKU23-acht – lukte beduidend sneller dan gedacht. In de afgelopen maand hebben we op het NK Groot gevaren en mochten we naar de World Cup in Poznan. Ook was het leuk om weer even in de kleine nummers te stappen. Tijdens het NK Groot in de skiff en afgelopen weekend bij de NSRF in de twee-zonder met nota bene mijn maatje uit Texas, Susan Temming.

Universum
Doordat we zoveel leuke dingen hebben gedaan met de selectie in zo’n korte tijd, is de overstap naar mijn leven hier heel soepel verlopen. Ik krijg van veel mensen de vraag hoe het is om weer terug te zijn, maar het voelt vooral alsof ik nooit ben weggeweest. Omdat ik me hier zo thuis voel, lijkt mijn leven in Amerika zich af te hebben gespeeld in een ander universum. Natuurlijk heb ik een ander referentiekader als het om training gaat en is het wennen in een nieuwe ploeg met nieuwe coaches, maar de stap naar Amerika was vele malen groter dan de stap terug naar Amsterdam.

Wederzijds vertrouwen
Zoals vermeld in voorgaande artikelen is naar mijn ervaring in Amerika de teamcultuur en de houding van de coaches daar grotendeels gebaseerd op wantrouwen. Omdat middelbare scholieren vaak een sport doen met als reden om binnen te komen bij een goede universiteit en om van de privileges te kunnen genieten die horen bij het atleet-zijn, is er een andere sfeer. Mensen doen daar niet een sport omdat ze het leuk vinden, ze doen die sport omdat het als noodzakelijk wordt geacht voor een goed CV. Het is fijn om weer terug te zijn in een milieu waar uit wordt gegaan van elkaars kunnen. Het wederzijds vertrouwen, niet alleen in de boot, maar ook op het land, is een verademing.

Militaristisch
We krijgen in de U23-acht veel eigen verantwoordelijkheden in vergelijking met mijn team in Texas. De eerste weken hield ik soms mijn hart vast als we het nonchalant hadden over even heen en weer rijden naar Polen met negen meiden, of het inladen van de container met al het benodigde materiaal voor Sarasota. In Texas was dit op militaire wijze georganiseerd, omdat alles binnen de strakke tijdslimieten moet, die opgelegd worden door de daarvoor opgerichte  instanties. Aangezien ik nu niets doe behalve roeien is het fijn om zonder geschreeuw in je oor een keer rustig de boot op te kunnen laden, al heeft het ook als gevolg dat alles wat minder snel gaat. Beide systemen werken en elk systeem heeft zo zijn voor- en nadelen.

Commando’s
Qua roeien is er ook een groot verschil tussen Texas en de U23-acht. We doen met die laatste boot veel complexere, diversere en technischere oefeningen dan in Texas. Het motto van mijn coach in Amerika was ‘just keep it simple’. Na de eerste paar trainingen in Amsterdam was ik vooral gesloopt omdat ik zo moest focussen op wat voor deel van de haal we nu weer uit elkaar aan het halen waren. Ook was ik het grootste deel van de Nederlandse commando’s vergeten, dus was ik elke keer verward als de stuurvrouw iets zei. Ik schaamde me echt te pletter na de eerste trainingen voor hoe ik overal naast zat te harken.

Holland Acht
Het is een gek idee om binnen twee maanden weer terug te gaan komen in het land dat ik net voor mijn gevoel ‘voor goed’ verlaten heb. Toch heb ik ook weer zin om een Amerikaans accent te horen en overal ijskoffie te kunnen slurpen. Gelukkig hebben we nog een kleine maand voordat we de races zullen varen in Florida. Doordat we op het NK Groot maar twee seconden achter de Holland Acht lagen, ben ik erg nieuwsgierig naar wat er deze maand nog kan gebeuren. We hebben een leuke, goede ploeg en ik ben heel benieuwd wat we neer kunnen zetten op het WK.

Foto’s: Ellen de Monchy