Brock Sampson: ‘Roeien is meer dan een sport’

In de serie ‘Roeien voor iedereen’ spreken we met Brock Sampson. Deze Amerikaan kwam een kleine tien jaar terug in aanraking met Nederland en vestigde zich hier uiteindelijk voor de liefde. In Nijmegen heeft hij het project Rowing Without Limits opgezet. Hiermee wil hij de roeisport toegankelijk maken voor iedereen.

Brock groeide op in Atlanta en verhuisde rond zijn 30^e naar Austin in Texas. “Ik had een zware tijd achter de rug met onder andere een misgelopen relatie en wilde een nieuwe start maken. Ik wist op dat moment niet eens dat de sport roeien bestond. Iemand attendeerde mij op een zogeheten Learn to Row-project, een korte gratis cursus van de Amerikaanse roeibond om mensen op een laagdrempelige manier met de roeisport te laten kennis maken. Op dat moment wilde ik alles wat nieuw was proberen, dus dit ook. Mijn leven veranderde toen ik voor het eerst in een acht zat en we met zijn allen samen een goede haal maakten. Wat een machtig gevoel! Sindsdien ben ik verkocht.”

Vaderfiguren
Hij werd vervolgens opgenomen in een fanatieke Masters-acht van Austin Rowing Club en genoot met volle teugen. “Voor mij was het veel meer dan enkel roeien. Ik kreeg zelfvertrouwen. Zo bleek ik vanwege mijn postuur behoorlijk aanleg te hebben en dat zorgde voor de nodige complimenten. In de ploeg zaten wat oudere mannen die voor mij een soort van vaderfiguren werden. Om met hen elke ochtend om 4:30u het water op te gaan, was fantastisch. Ik heb toen aan den lijve ondervonden hoe mooi het is om onderdeel te kunnen zijn van een groep. Ik kwam er al snel achter dat ik die ervaring wilde overbrengen op anderen.”

Oeganda
Van de Amerikaanse roeibond USRowing ontving hij een beurs om gecertificeerd roeicoach te worden. Zo kon hij al snel aan de slag bij zijn club. Zijn eerdere werk als Business Analist gaf hij op. “Hierbij focuste ik me al op hulpbehoevende mensen. Ik wilde dat iedereen deel uit kon maken van zo’n community ongeacht je afkomst of beperking. Met enthousiasme kan je veel bereiken. Op een gegeven moment kwam ik op een Facebook-pagina van Oegandese roeiers. Ik zag een stoere foto van hen bij een boot in het zand en stuurde hen een bericht. Er bleek een getalenteerde jongen tussen te zitten die graag toproeier wilde worden. Ik heb vrij spontaan besloten hem te gaan helpen. Zijn verhaal raakte me, vooral omdat hij niet gezien wilde worden als een standaard Afrikaanse atleet die aan toernooien mee mag doen omdat wereldroeibond FISA zo graag meer landen wil betrekken. Hij wilde oprecht een olympisch niveau halen.”

Avontuur
Via via kwamen ze in Nederland terecht. Goede contacten en sponsoren zorgden ervoor dat het duo vier maanden bij de verenigingen Het Spaarne en Okeanos konden trainen. “Zo konden we alsnog een soort van de omstandigheden creëren die ervoor nodig waren de top te halen. Roeiers van het nationale team stonden gek te kijken als wij – twee donkere mannen – om 9:00u van het water kwamen en zij pas begonnen. Het leverde mooie gesprekken en contacten op.” De jongen roeide enkele internationale races. “We hebben beiden enorm veel geleerd. Uiteindelijk heeft hij een beurs op een Amerikaanse universiteit gekregen en is inmiddels zelf roeicoach. Hoe mooi kan je het hebben.”

De Waal
Ondertussen had Brock in Nederland zijn vriendin Naomi leren kennen. Na een periode in Detroit keerden ze in 2016 samen terug om in Nijmegen te gaan wonen. Brock wilde zo snel mogelijk weer dingen in het roeien oppakken. Dat bleek lastiger dan gedacht, zo was de plaatselijke club De Waal nog maar kort actief. “Ik kwam er al snel echter dat de traditionele roeivereniging in Nederland iets anders is dan in Amerika. Er wordt eerder in problemen gedacht dan in kansen. Hoe vaak ik wel niet heb gehoord dat mijn enthousiasme werd gewaardeerd, maar dat wat ik vroeg niet mogelijk was. En waarom zitten er in het bestuur vrijwel alleen maar oude mensen? Dan is het niet gek dat het niet lukt andere doelgroepen aan te trekken. Je ziet amper roeiers die een beetje anders zijn, zoals met een donkere huidskleur of mensen die doof zijn.”

Rowing Without Limits
Hij besloot zelf aan de slag te gaan en dan buiten de gebruikelijke kaders om. Hij zette een stichting op om zoveel mogelijk mensen in aanraking te laten komen met de roeisport. “Zo had ik tenminste alles in eigen hand en kon ik er zelf voor zorgen dat we met onze initiatieven naar de gemeenschap gingen in plaats van andersom.” Dat betekende wel zelf achter subsidies, sponsoren en klanten aan gaan. Het duurde even maar successen volgden. Zo verzorgde hij tal van clinics voor onder andere sportstudenten van het ROC en cliënten van Pluryn, een organisatie dat mensen met een beperking ondersteunt. “Het is geweldig om te zien hoeveel plezier het roeien aan iedereen kan geven. Dan besef je weer waarom je het doet.”

Frustratie
De andere kant is dat dingen veel langzamer gaan dan hij aanvankelijk had gehoopt. Zo kostte het maanden om aansluiting te vinden bij de groepsdoelen van de stad Nijmegen, terwijl juist één van hun doelstellingen is dat iedereen in een veilige omgeving zou moeten kunnen sporten. “En wat ik zelf het lastigste vind is, dat als iemand tijdens een clinic heel enthousiast vraagt wanneer hij of zij weer kan komen roeien dat nu niet mogelijk is. Dat zou niet moeten kunnen. Ik hoop oprecht dat we die barrière in het Nederlandse roeien een keer kunnen slechten en dat we het mogelijk maken dat iedereen lid kan worden van een club. Roeien is meer dan een sport en al onze verenigingen zouden dat moeten uitdragen.”