600 km – 12 provincies – 24 uur: wat een tocht!

Wat een tocht! 600 km in 24 uur langs alle 12 de provincies lijkt bijna onmogelijk. 90% van de mensen waaraan we dit vertellen gelooft niet dat je lichaam hier fysiek toe in staat is. Hierbij ons verhaal over de fantastische tocht ‘De Ronde van Nederland’.

Dagen voorafgaand aan de tocht zijn de laatste voorbereidingen getroffen. Nog een interview voor de Maarten van der Weijden foundation, mee fietsers regelen, eten koken, route verkennen en genoeg slapen. De dag voordat we vertrokken kregen we nog heel leuk nieuws over een bijzonder iemand die met ons mee wilde fietsen, namelijk Maarten van der Weijden. Hij zou om 4 uur in de nacht bij ons voor de deur staan om ons de eerste 200km(!) te helpen.

26 juni 3 uur in de ochtend:
De wekker gaat. Alhoewel ik al een half uur klaar wakker was en vol spanning aan de dag wilde beginnen, zal de adrenaline zijn. Na een korte nacht van 4 uur en een goed ontbijt worden de laatste banden opgepompt en vertrekken we met versterking van Maarten en buurman Wouter aan de barre tocht. Gelukkig hadden we nog even stadslicht en konden we met flinke vaart vertrekken. Zenuwachtig en met wat buikpijn van de spanning gingen de eerste uurtjes voorbij. Zelfs om 4 uur in de nacht stond de eerste fan al langs de kant om ons succes te wensen. Erg bijzonder om de support te voelen. De uren daarna kachelde we door en haakte hier en daar fietsers aan om ons uit de wind te houden. Zo ook een goede vriend van Justin die om 6 uur in de trein zat richting Zevenbergen om ons vervolgens bijna 200km uit de wind te houden.

Bij 240 km kwamen we aan in Rotterdam. De wind zat ons nog steeds mee en de goede moed ook. Op naar het noorden. Langs het Utrechtse-rijnkanaal kregen we versterking van Maya die bijna tot Lelystad voor ons heeft gefietst, echt top! Vanaf Weesp waren we over de 300 km, de helft! Niet over nadenken dat we ‘pas’ op de helft zijn. Even komt het in je op, maar dit zo snel mogelijk laten gaan is het beste om het mentaal vol te houden. Nadat Maya ons had verlaten zijn we voor het eerst in de tocht nog met zijn drieën over en op elkaar aangewezen. Langs de dijk kwam er steeds meer wind opzetten. We haalden nog een paar vrouwelijke fietsers in die bij ons in het wiel kwamen hangen. Wij hebben toen stiekem een grapje gemaakt dat het ons erg grappig leek als zij straks op Strava zien dat we een stuk samen hebben gefietst en dat wij hun uit de wind hebben gefietst en zij dan onze lange rit zien.

Vanaf de Flevopolder begon het toch wel warm en benauwd te worden. Onze gps wilde ons nog even de A6 opsturen. Nu zijn we goede fietsers, maar zo hard gaan we nu ook weer niet. Nadat we weer op onze route zaten waren we blij dat onze flesjes weer gevuld konden worden bij de volgauto. Zakken weer gevuld met gelletjes en ander eten, banaantje erin en weer door. Wat duurde het lang in ons hoofd voordat we de 400km grens passeerde. Steenwijk leek eindeloos ver weg. We kakte een beetje in, maar toen kwam er weer frisse energie bij. Doordat op de facebook van de Maarten van der Weijden foundation een interview met ons was geplaatst kregen meer mensen hoogte van onze actie. Zo ook Sandra, die in het hoge noorden fanatiek met ons kwam meefietsen. De frisse energie hielp en het tempo zat er weer lekker in. Langzaam werd het donker en gingen onze koplampen aan. We keken uit om het noordelijkste puntje van onze tocht voorbij te zijn. Hierna zou namelijk de wind in de rug zijn en zouden we ‘nog maar’ 150 km moeten fietsen.

Onze laatste versterking, een vriend van vroeger, kwam ons tegemoet vlak boven Appelscha. Met heel wat optimisme wist hij ons weer flink op de benen te laten staan. Door de bosweggetjes en over N-wegen achter de auto gingen wij richting het einde. Op een gegeven moment ben je gewoon misselijk van alle suikers die je hebt gegeten en gedronken, maar ook misselijk als je te weinig eet. Hoe harder je fietst, hoe eerder je thuis bent werd het motto. Ongelofelijk. Zelfs om half drie in de nacht waren er totaal vreemde voor ons aan het juichen toen we door Zwolle reden. Ze hadden ons al de hele dag gevolgd en waren speciaal opgebleven om ons aan te moedigen. Nou dat geeft energie kan ik je vertellen! 

Vlak voor Zwolle waren we doordat de gps’en het langzaam begaven nog een heel eind verkeerd gereden waardoor we in plaats van nog 80km opeens nog 90km moesten fietsen. We waren vastbesloten om het te gaan halen en die 10km extra konden er ook nog wel bij! Zouden we het nog binnen de 24 uur gaan halen was wel de vraag. De een met intense last van zijn schouders al vanaf de 200km, verder gaan dan pijn en weten dat je gewoon door kunt blijven gaan is intens om mee te maken. De ander klaar met op de fiets zitten en de laatste met tranen van vermoeidheid de laatste uren over haar wangen op naar de finish.

Familie en vrienden hielden het niet meer van de spanning. Zouden Lennard, Justin en Fleur in staat zijn deze bizarre prestatie neer te zetten en dat binnen de 24 uur? Iedereen was opgebleven. Ooms en tantes waren zelfs vanuit Den Bosch naar Arnhem gereden omdat ze het wilde meemaken. Vanaf 10km voor het einde hadden we een grote peloton aan auto’s achter ons aan. De laatste 50 km hadden de meeste hoogtemeters van de tocht, maar als je al 580km hebt gefietst ben je onoverwinnelijk en blijven je benen gaan om je de heuvels op te fietsen.

27 juni 4 uur in de ochtend:
Wij kunnen met een trots gevoel zeggen dat we de tocht hebben gehaald! 635 kilometer fietsen binnen 24 uur door alle 12 de provincies leek een onmogelijke uitdaging, maar wij hebben bewezen dat je van het onhaalbare het haalbare kan maken. Vanaf nu is geen berg meer te hoog voor ons. Als je echt iets wilt en er helemaal voor gaat is alles mogelijk!

Het was intens mooi om te merken hoeveel support we kregen. Iedereen met als doel dat wij de finish zouden halen. Erg bijzonder! Onze telefoons waren ontploft op zondag, vol met whatsappjes met felicitaties en hoe trots iedereen op ons was.

De Ronde van Nederland staat op de kaart! Wij dagen iedereen uit om volgend jaar mee te doen (ook mogelijk in estafette vorm). Doneren kan nog steeds, want wij hebben voor de Maarten van der Weijden foundation alles gegeven met een tempo van ruim 29km/uur tijdens deze bizarre tocht van 23 uur en 45 minuten op de fiets door heel Nederland! www.mvdwfoundation.nl/actie/derondevannederland

Lennard, Justin en Fleur