Jessy Vermeer (Ohio): ‘Ik vind het trainen in de VS veel fijner’

In de serie ‘Roeien in het buitenland’ spreken wij roeiers of coaches die buiten onze landsgrenzen studeren of werken. Jessy Vermeer kwam meerdere malen als junior en onder 23-roeier uit voor Nederland en traint sinds januari 2019 bij Ohio State University. Vanwege de coronacrisis roeide ze echter pas één seizoen wedstrijden voor haar universiteit. Hopelijk komt daar binnenkort verandering in.

Het verhaal over hoe Jessy (20) in Amerika is beland is een bekende. “Ik werd bij het WK voor junioren in 2017 in Trakai benaderd door verschillende universiteiten. Ohio sprong er meteen tussenuit. Bij coaches van andere universiteiten kreeg ik een ongemakkelijk gevoel, hun benadering was erg agressief. De mensen van Ohio waren daarentegen heel vriendelijk.” De roeister van RIC was het jaar erop nog junior en had de tijd om erover na te denken. “In juni het jaar erna ontmoette ik bij de Holland Beker een paar meiden van daar en dat klikte. Omdat ik in het najaar nog meedeed aan de Jeugd Olympische Spelen, ben ik in januari erna overgestapt.”

Team
Doordat ze halverwege het trainingsseizoen instroomde, was het in het begin flink aanpoten. “Het is niet zo dat ze voor jou het schema aanpassen. Je moet meteen alles doen en dat waren veel lange steady-state-trainingen. Omdat het hier in de winter erg koud is, zijn die trainingen ook nog eens vaak op de ergometer.” Toch beviel het haar daar al snel. “Het is een wereld van verschil met Nederland. Daar is alles heel individueel en gaat het er vooral om om in een boot te komen of om een WK te halen. In Amerika draait alles om het team en dat wordt er continu ingestampt. Het heeft er ook mee te maken dat alle ploegen goed moeten zijn en niet enkel de eerste acht. Het klassement van alle boten is belangrijker dan de uitslag van de beste ploeg. Daardoor hang je er niet bij als je niet in de eerste acht zit, maar word je alsnog gewaardeerd.”

Gezeur
Jessy vindt de manier van trainen een verademing van wat ze in Nederland gewend was. “De coach is hier veel sturender. Natuurlijk is het handig als je als roeier invloed hebt op het proces, maar mijn ervaring is dat dat uiteindelijk toch neerkomt op veel gezeur. Daar gaat dan veel energie in zitten. Dit is een stuk duidelijker en dat vind ik fijner.” Haar eerste seizoen eindigde uitstekend. “We hadden een vrij jong team en ik kwam in de eerste boot terecht. Hoewel ik in Nederland niet bekend sta als een technische roeister, vonden ze dat ik souplesse kon toevoegen aan de vooral sterke vrouwen die ze hadden. We hebben bij de NCAA (de nationale universiteitskampioenschappen, red.) de finale gehaald en als team eindigden we als vijfde. Het was een soort van kentering. Nadat Ohio vanaf 2013 de NCAA drie keer had gewonnen, waren ze de laatste jaren wat weggezakt.”

Corona
Afgelopen jaar bleek vanwege corona totaal anders. Net als bij de andere universiteiten ging in maart vrij plotseling een streep door alles. “We hadden net Spring Break achter de rug waarin we extra veel hadden getraind. Op maandag werd bekend dat vanaf dat moment alle lessen online zouden zijn en een dag later hoorden we dat alle Ivy League-universiteiten zouden stoppen. Tot overmaat van ramp werd die dag ook nog onze coach ontslagen. Op donderdag hadden we onze laatste training. De universiteit ging dicht. Als international mocht je nog wel blijven, maar ik had er weinig meer te zoeken. De vader van Pau Koster – die hier ook roeit – heeft razendsnel tickets voor ons geregeld en nog die zondag zaten we thuis.”

Hernia
In Nederland kon ze toen de ergste coronabeperkingen voorbij waren in een vier-zonder stappen met als doel het EK onder 23 jaar in Duisburg. “Helaas raakte ik geblesseerd. Tijdens een krachttraining begon ik iets te voelen en uiteindelijk bleek het een ernstige hernia te zijn. Ik heb vier maanden niet geroeid en heb er nog steeds last van. Gelukkig kan ik nu ongeveer een half uur op de ergometer zitten.” Desondanks besloot ze naar Amerika te gaan. “Ik mag hier naar college. We kunnen ook samen trainen. Zo ergometeren we onder de tribunes van het Football Stadium. Ook zijn de restaurants en bars open.”

Wedstrijden
Niet dat Jessy daar gebruik van maakt. “Het is je eigen verantwoordelijkheid dat je geen corona krijgt. We worden elke week getest en als je positief bent, lig je er zo een maand uit. Na de quarantaine-tijd moet je verplicht een harttest ondergaan omdat je na corona een groter risico op een hartziekte hebt.” Voor de trainingen gelden strenge regels. “We mogen in grotere nummers varen, maar dan wel met een mondkapje op.” Ondertussen hoopt ze dat de eerste wedstrijden – die voor eind maart gepland staan – door kunnen gaan. “Ik heb daar wel vertrouwen in, want die eerste races zijn meer onderlinge sparpartijtjes met de universiteiten in het mid-westen. Voor de NCAA in mei maak ik me grotere zorgen. Ik hoop daarom extra dat mijn rug snel genoeg hersteld is.”

Foto: Ellen de Monchy