Hoe het Amerikaanse roeiseizoen plotseling eindigde

Zo. Het is gedaan met de pret. Het coronavirus heeft korte metten gemaakt met het roeiseizoen van 2020. Althans, voor de Amerikaanse competitie. Ongeveer een week geleden kondigden de universiteiten in Amerika één voor één aan dat de rest van het semester online voortgezet zou worden.

Het eerste vervelende roei-bericht kregen we echter al een paar dagen eerder. De San Diego Crew Classic zou in ieder geval niet door zou gaan, omdat het aantal besmettingen in Californië snel aan het stijgen was en daarnaast had het bestuur van onze universiteit alle reizen van sportteams verboden omdat ze niet wilden dat iemand eventueel vast zou komen te zitten in een andere staat. Wél zouden we nog in de regio, in New England, kunnen racen en nog veel belangrijker: de rest van het roeiseizoen stond nog overeind. Inclusief de IRA’s: het nationale studentenkampioenschap eind mei, het hoogtepunt van het jaar. We hebben nog ongeveer één dag in de veronderstelling geleefd dat we verder gingen trainen voor het wedstrijdseizoen. Dit vooruitzicht, om de komende twaalf weken op een uitgestorven campus te zitten, zonder echte face-to-face lessen en zonder de normale omstandigheden was ook niet ideaal, maar beter dan niks.

Cancellen
Sommige jongens zagen de bui al hangen en konden – omdat ze ervan overtuigd waren dat het toch tevergeefs was – de laatste paar trainingen nog maar lastig opbrengen, Dat gevoel, dat alle moeite en tijd die we er gezamenlijk ingestoken hebben voor niks is geweest, volgde spoedig voor ons allemaal. Zelf zat ik in mijn één na laatste les (een seminar met twaalf mensen over ‘American Culture in the City’, waar we op dat moment Toni Morrison’s ‘Jazz’ bespraken), toen de studente naast me vertelde dat de Ivy League, die over alle roeiwedstrijden gaan, zojuist had besloten om alle sportseizoenen te cancellen. Dat kwam, ondanks alle voortekenen, alsnog heel hard aan.

Verlies
Toen de kogel door de kerk was besefte ik me pas wat een groot verlies het was. Ik ben fitter dan ooit, en de mogelijkheid om die fitheid te gebruiken in een wedstrijd, om mezelf met anderen te meten, is er voorlopig niet. Het plezier van het racen tegen vrienden van andere universiteiten, het reizen, de spanning, de inspanning en de ontlading zijn allemaal van de baan. Maar nog belangrijker, de dagelijkse trainingen met al m’n roeivrienden vallen ook plotseling weg. Daar, in onze boathouse, in de gym en op het water, daar vindt het allerbelangrijkste plaats. Daar is het tevens het allerleukst, daar lig ik dagelijks in een deuk. Maar voorlopig dus even niet meer.

Reflectie
Dit alledaagse verlies liet me later, toen alles wat meer was bezonken, ook inzien dat het ‘alles is voor niets geweest’-gevoel, niet juist is. Het is logisch om dat aanvankelijk te voelen, omdat hetgeen waarvoor je je elke dag zo inspant ineens wegvalt, maar eigenlijk gaat het juist om die dagelijkse inspanning. Die training, die collectieve inzet van je teamgenoten, die ben je niet kwijt, die is niet verdwenen. Dit seizoen was, ondanks dat het drastisch is ingekort, alsnog machtig mooi. Ik heb enorm genoten van dit team, dag in dag uit. Ik realiseer me nu des te meer hoe bijzonder het is en dat het geen vanzelfsprekendheid is dat je altijd zult kunnen roeien.

Virus
Dat we onze doelen dit jaar niet kunnen nastreven is een bittere pil, maar er zijn natuurlijk mensen die veel zwaardere tegenslagen te verduren hebben als gevolg van het virus. Er zijn ook genoeg voorbeelden te noemen van mensen bij wie het verlies van slechts één seizoen, van een paar maanden, compleet in het niet valt bij wat er voor hun op het spel staat. Daarnaast was er ook weinig tijd om te balen en om sip te zijn, want we moesten hals over kop de campus verlaten. De updates kwamen aan de lopende band binnen en de situatie werd steeds serieuzer. Al snel werd duidelijk dat ik maar beter zo snel mogelijk naar huis kon gaan, voordat alles op lockdown zou gaan en ik in Amerika vast zou zitten. Ik heb al m’n spullen ingepakt en ben naar het vliegveld vertrokken. Onderweg ontving ik een e-mail van de provoost aan alle studenten en medewerkers: er was iemand positief getest op het COVID-19 virus op Brown University.