In Memoriam, 5 jaar later
In 2014 schreven Boudewijn en Elisabeth voor Roeined een In Memoriam over Karlijn en Laurens, twee bekende gezichten in de roeiwereld, die omkwamen in de MH17. Het was een van de eerste verhalen in navolging van de ramp – een verhaal uit het hart. Vijf jaar later blikken zij terug.
Vijf jaar geleden vlogen Laurens en Karlijn uit onze levens, op weg naar een strand waar wij hadden afgesproken, op weg naar de theeplantage waar Laurens graag even aan het bureau van Hella Haasse wilde zitten. Op weg naar het roeimeer in Pangelengan, Indonesie waar Lies en Lijn een ouderwets potje zouden gaan tweezonderen. Het matchende Indiana-roeipakje dat speciaal mee was in haar tas, is nooit meer teruggevonden.
We weten nog goed hoe overweldigend – bovenop alles – de media aandacht was in de eerste weken na de ramp. Ook wij ontvingen tientallen verzoeken voor interviews van nationale en internationale media naar aanleiding van het stuk dat wij hadden geschreven. Ergens voelde het terecht dat de wereld hier zo bij stil stond. Dat de vlaggen half stok hingen. Dat het hele land trilde op haar grondvesten. Hoe anders dan wanneer je in stilte een geliefde verliest.
Nu, vijf jaar later, staat de media weer bol van nagedachtenissen, artikelen en rapporten, en ook de afgelopen jaren ging er nauwelijks een week voorbij dat de MH17 niet in de media voorbij kwam. En toch brengt het maar zelden antwoorden of troost. Want hoezeer de levens van al die mensen in een adem wordt genoemd met de ramp, het gaat niet over hun. Het leven van Karlijn en Laurens wordt niet gedefinieerd door hun laatste seconden, door raketten, daders, wrakstukken en gruwelijkheden.
De 25 en 30 jaar van Karlijn en Laurens ging over levenslust, over dromen waarmaken, over alles met een grote glimlach, over liefde en vriendschap. Over energie, van het soort waarmee Karlijn zich voor een wedstrijd aan de start kon omdraaien en haar teamgenoten zo doordringend aan kon kijken dat je wist dat we voor de winst en niets dan de winst zouden strijden. Het ging over al die dingen die wij toen in ons stuk beschreven. Kleine, dagelijkse dingen. Waarvan je achteraf pas weet dat het daar om ging. Hun dood (het kan zomaar voorbij zijn) maar vooral hun leven (just do it) heeft de verdere koers van ons leven bepaald.
Op hun geliefde Skøll werd later een tweezonder gedoopt: de ‘Karlijn en Laurens’. Het is inmiddels niet eens meer de nieuwste en mooiste boot van Skøll, een onbenul is ooit op de boot gaan staan en dwars door de huid gegaan.
Boten zijn duidelijk net zo breekbaar als het leven.
foto: Merijn Soeters