In Aan de haal met… stel ik elke maand iemand uit de roeiwereld aan jullie voor, bekend en minder bekend. In een gesprek over verleden, heden en toekomst komen interessante dilemma’s en grote levensvragen ter sprake. Deze maand: Myrthe Broekman.
Eén van de grote verrassingen van dit seizoen is de lichte vier van Boreas. Myrthe Broekman is de stuurvrouw van het zegevierende vijftal (in wisselende samenstellingen). De twintigjarige Zwolse kwam met roeien in aanraking door haar broer: “Toen mijn broer naar Groningen verhuisde begon hij met roeien. Ik snapte niet dat hij daar alles voor over had. ‘Dat moet dan wel heel bijzonder zijn’ dacht ik, en: ‘Dat moet ik zelf eens proberen’. Zo geschiedde..
“Ik begreep er niks van dat mijn broer ging roeien, dacht alleen ‘wat is dit?’”
Toen haar broer ging roeien vond Myrthe dat lastig te begrijpen. ‘Hij verhuisde naar Groningen en ik zag hem nooit meer. Hij was zo fanatiek bezig met roeien en alles eromheen: gezond eten, geen drank, geen snoep.” Wat was dat met dat roeien? Dat wilde Broekman graag weten. ‘Ik dacht: er zit hier ook een vereniging [Boreas, red.], ik ga er eens heen.” Ze deed de introperiode mee en startte het wedstrijdseizoen in de eerstejaars lichte damesploeg. “Toen snapte ik mijn broer ineens, dat roeien is leuk!”. Het seizoen verliep helaas allesbehalve soepel en er werd voornamelijk achteraan gevaren. Toch wilde de enthousiaste Myrthe nog geen afscheid nemen van het roeien. Toen zich dit seizoen een voor Boreas uitzonderlijk groot aantal lichte roeiers aanmeldde voor de wedstrijdploeg ontbrak er enkel een stuurvrouw: “Dat wilde ik wel zijn!”
“De Hollandia winnen voelde als een Varsity overwinning”
Sinds twee jaar heeft Boreas een eigen gebouw in de binnenstad van Zwolle: “Het is een soort grote woonboot, alles is helemaal nieuw.” Ondanks de vernieuwingen is de vereniging nog relatief klein waardoor alles net even anders gaat dan bij de grotere studentenverenigingen. Er worden bijvoorbeeld geen selecties gedaan. “Als we dat zouden doen houden we niemand over haha.”
Het doel dit seizoen was er het beste van maken. “We waren allereerst heel benieuwd hoe we in het veld zouden liggen.” Dat bleek stukken beter dan voorspeld. De vereniging had zeven jaar geleden voor het laatst een klasserend blik gehaald, dus er werd niet veel verwacht. Zeker niet dat de ploeg in een nieuw clubrecord als eerste de finishlijn zou passeren. “De winst op de Hollandia was fantastisch, het voelde alsof we de Varsity hadden gewonnen!”
Ook op de ZRB werd gewonnen. “Het werd uiteindelijk een familieaangelegenheid. Mijn broer kwam net langsvaren richting de start toen wij bij het erevlot aanlegden. Toen we uitstapten kwam hij als eerste over de finish in zijn finale. Een familieblik!”
“De binding is onze ploeg is heel goed, dat draagt bij aan de goede prestaties”
Op de momenten dat het moet, gaat deze ploeg er echt voor. “We doen en laten alles voor het doel en voor elkaar. Dat vind ik zo mooi. Ik ben ook met de ploeg intraining gegaan, omdat je het met zijn allen doet. Je kunt er niet maar half voor gaan.”
Naast de binding noemt Myrthe de locatie van de vereniging. Trainen op het zwarte water in Zwolle is een goede voorbereiding op alle omstandigheden, zelfs de WAB [Willem Alexanderbaan, red.]. “Wij zijn extreem water gewend. Richting paal 5 komt de wind echt van alle kanten. Enorme windvlagen schrikken mijn ploeg niet af, ze komen er vaak juist beter uit dan ze er in zijn gegaan!” De Duitse boten op het water werken ook (niet) mee. “Haha, die varen veel te hard en maken enorme golven. Ze realiseren zich vaak helemaal niet hoe kwetsbaar wij zijn in onze boot. Als onze coach fanatiek begint te zwaaien weet ik dat het mis is en er weer eentje aan komt racen.”
Dat ze zelf ook geroeid heeft ziet ze als groot voordeel. “Ik weet wat je als roeier doormaakt en waar je behoefte aan hebt. Ik denk vaak: ‘Wat zou ik nu willen horen, wat stimuleert mij?’ Myrthe ziet het als haar rol om de roeiers samen te krijgen, te zorgen dat iedereen tot het uiterste pusht. “Als dat lukt geeft dat een heel goed gevoel.”
“Bij Boreas ben je niet ‘licht ‘18’, maar ‘wedstrijdselectie ‘18’, we doen het allemaal met en voor elkaar” Eind augustus verhuist Myrthe naar Amsterdam om aan een nieuwe studie te beginnen. Of ze in Amsterdam wil gaan sturen weet ze nog niet. Een vereniging als Boreas heb je in de hoofdstad namelijk niet en dat vindt ze jammer. “Ik vind het kleinschalige van Boreas fantastisch. Het is ons kent ons en je doet het samen. Klein maar heel fijn zeg ik altijd! Bij grotere verenigingen zou je een beetje verloren kunnen raken.” De openheid bij Boreas spreekt haar ook erg aan. “Het maakt niet uit waar je vandaan komt en wat voor opleiding je doet. Ze staan open voor iedereen. Ook met een MBO-opleiding hoor je er gewoon bij.”
Ze weet niet goed wat ze zal doen als een van de Amsterdamse verenigingen haar een plek als stuur aanbiedt. “Diep vanbinnen zeg ik ‘ja’, maar de tijd zal het leren. Ik zou dat heel leuk vinden want ik vind sturen supertof, maar het is straks studie op 1, werk op 2 en de rest op 3. Dan wordt het misschien wel lastig.”
Hoewel ze niet zeker weet of ze wil en kan blijven sturen, zou ze graag nog af en toe roeien. “Ik mis het roeien soms wel ja, vooral als het nog vroeg is en het water spiegelglad. Dan is er bijna niemand op het water en hoor je alleen de zingende boot. Dan wil ik echt de boot in. Als roeier.”
“Je komt in de roeiwereld allemaal dezelfde types tegen, allemaal met een grote dosis doorzettingsvermogen” De roeiwereld is een goede leeromgeving meent Myrthe: “Ik vind het heel mooi om te zien dat je alles op kunt geven voor het behalen van je doelen. Familie, eten, sociale contacten, dat staat allemaal op een lager pitje. Maar dan krijg je er met je ploeg ook zoveel voor terug. Je leert doorzetten als het moeilijk wordt en je kunt altijd veel meer dan je denkt.” Met zulke wijze uitspraken zie ik het helemaal goedkomen met deze jongedame, wat komend jaar ook voor haar in petto heeft. “Maar eerst nog lekker een paar wedstrijden starten!” sluit een lachende Myrthe af.
