In januari wist Dieuwke al dat zij de Oude Vier van Nereus zou gaan sturen. Welke vier zware Amsterdammers zij richting de overwinning moest gaan schreeuwen was toen nog niet bekend. “Dat werd denk ik 3 weken voor de Varsity duidelijk, tot die tijd was het veel sparren en seatracen in verschillende samenstellingen.”Het lijkt bij de bordeauxroden in Amsterdam niet echt uit te maken wie er in de boot stapt om er een succes van te maken. “Die favorietenrol legt er wel druk op hoor, dat merk je aan alles, óók aan de roeiers.”
Dieuwke had als voordeel dat ze het allemaal al een keer had meegemaakt. 2016 (dat jaar won ze ook, red.) was haar eerste keer en moest ze even wennen aan de spanning. “Oh my God, dacht ik, er zijn zoveel mensen, dit is zo belangrijk”. Nu was ze ervaren en wist ze dat ze konden winnen, maar op een zware strijd was ze ook voorbereid.“Het is zó ongelooflijk knap wat Triton die laatste 500 meter voor elkaar kreeg. Hun splittijd was 1:31 geloof ik. Dat kan eigenlijk niet na 2,5 kilometer ontzettend hard varen.” vertelt Fetter, duidelijk onder de indruk. “Maar ik ben wel blij dat wij uiteindelijk wonnen natuurlijk.”
“Triton was écht sterk, die hadden een hoop kracht in de boot.”
Dieuwke kan de inhaalslag van Triton wel verklaren: “In een ideale race hadden wij al veel eerder de hoop weggenomen. Nu gaven we juist hoop.” Hoop kan het vuur aanwakkeren, meent ze: “Mensen stijgen boven zichzelf uit wanneer ze een mogelijkheid zien. Ze ervaren haast een soort oerkracht. Dat gevoel hadden wij bij Triton eerder moeten temmen.” Een leerpunt voor de volgende keer is dan ook eerder reageren. “Het was nu nét op tijd. Leuk voor het publiek, maar in de boot toch wel heel erg spannend. Misschien iets te.”
Luxepositie
Haar positie in de boot noemt de stuurvrouw een ‘luxepositie’. “Fysiek doe je niet zoveel, behalve afvallen.” Het mooiste aan haar rol is het vertrouwen dat ze krijgt vanuit de boot: “Roeiers kijken niet om en luisteren naar wat je zegt. Als je een commando geeft, de roeiers reageren en de timing blijkt perfect dan is dat heel mooi.” Hoewel het fantastisch is als alles werkt en haar opmerkingen perfect aankomen, kan het verschil nooit door één persoon worden gemaakt: “We hebben er niks aan als ik het juiste zeg en er wordt niet op gereageerd. Of dat alleen de slag reageert en de rest afwacht. Het blijft een teamprestatie en het resultaat is afhankelijk van de inzet van de gehele ploeg.”
“Mijn eerstejaarscoach zegt wel eens: ‘De stuurvrouw is de dirigent van het orkest: zij geeft de aanwijzingen, maar het orkest maakt de muziek.’ Ik creëer de randvoorwaarden om het zo goed mogelijk te laten verlopen.”
Of ze liever een minder spannende race had gehad, vraag ik haar. “Nee, dit wil je. Je wil dat de tegenstand zo sterk is dat je alles uit de kast moet halen en echt de grenzen opzoekt. Daar leer je het meest van.”
Leren
Dat is precies wat Fetter voor ogen heeft het komende seizoen: leren. Die zeldzame momenten dat het echt goed gaat zorgen dat ze blijft doorgaan. “Ik leer heel veel, elk seizoen weer. Zolang ik niet als een domme geit sta te blaten voeg ik wat toe en kan ik leren.” Ondertussen blijft ze kritisch naar zichzelf kijken: “Wat is een goede stuur? Dat is niet echt meetbaar. Ik heb weinig internationale ervaring en stuur niet veel verschillende ploegen. Wel heb ik een goede klik met de ploegen die ik stuur, dat is heel belangrijk.” Het is deze leergierigheid die haar wat mij betreft een geschikte kandidaat maakt voor haar ultieme doel: Tokyo. “Tuurlijk, dat is ver weg en wel een hele grote droom, maar hoe kan ik mezelf serieus nemen als stuurvrouw op dit niveau als ik daar niet heen zou willen?” sluit een gemotiveerde Fetter af.
