Door de ruilverkaveling kon de grond voor een zeer aantrekkelijke prijs overgenomen worden en met sponsoring vanuit het rijk en de PTT (later KPN) was het zelfs mogelijk om deze vervangende baan zelfs aan de internationale eisen voor een roeibaan te laten voldoen. De nuchterheid waar de Groninger om bekend stond verdween en maakte plaats voor een ongekende ambitie. De watersportbaan in Groningen moest de beste van het land worden.
En zo geschiedde het in 1989. Geld leek geen probleem. De baan werd volgens de modernste eisen van de FISA aangelegd en viel zelfs onder de internationale noemer A-baan, waar de bosbaan de status van B-baan droeg. De ambitie was om behalve de watersportbaan op termijn een compleet sportcomplex te realiseren en “het papendal van het Noorden” uit de grond te stampen. De baan werd in al zijn theoretische perfectie internationaal geprezen en geroemd en zelfs genoemd als een van de top drie roeibanen van Europa. Vooral het feit dat de baan geen baanvoordeel zou kennen in tegenstelling tot de Bosbaan was het grote wapenfeit van de baan. Bij elke kubieke meter die uit de grond kwam nam de trots en ambitie van de Groningers toe. Waar eerst de strijd begon met het behoud van de Martini Regatta veranderde het naar het bemachtigen van het WK in 97…