In Memoriam
De honderden goede verhalen, de bijeenkomsten, de mooie foto’s, dit stukje: het had voor hun bruiloft moeten zijn.
Karlijn en Laurens zijn dood.
Op weg naar Indonesië om samen met ons te genieten van het leven, de liefde, te luieren op het strand, bier te drinken en een beetje roeien te kijken. Met zo’n doodnormale vlucht die je boekt via vliegwinkel.nl. Onze vlucht gaat volgende week, maar het hotel dat we samen hadden geboekt zal leeg blijven, geen gevecht wie meer recht heeft op het bed in de slaapkamer danwel het matras op de grond in de woonkamer. Geen bh’s aan de deur om te waarschuwen om niet binnen te komen en geen Laurens die te pas en te onpas de meest ongepaste one-liners de groep ingooit;
‘Hoe is de sfeeeer!’
Karlijn kwam al als jong meisje vanuit het verre Almelo naar de grote stad om haar roeitalenten te ontwikkelen. Het was de volgende stap in een fantastisch leven. Een leven dat haar grote successen opleverde, over de hele wereld leidde, de meest fantastische vriendinnengroep opleverde en haar in de armen dreef van haar droomvent. Na lang om elkaar heen gedraaid te hebben, was het uiteindelijk niet te voorkomen. Laurens en Karlijn hoorden bij elkaar.
Als er een ding is waar iets van troost uit is te halen, is het dat Laurens en Karlijn op hun allerverliefdst, allergelukkigst en hoogstwaarschijnlijk al kroelend naast elkaar zaten toen het noodlot toesloeg.
Toen Laurens en Karlijn gingen samenwonen, was dat eerst vanuit puur praktisch oogpunt. Op het kamertje van twee bij drie op het prins Bernhardplein was het een komen en gaan van mensen. Maar of je nu aanbelde of over het balkon klom (ze woonde op de begane grond), zelfs als je was langs geweest en nog even terug moest omdat je iets vergeten was. Er was een grote kans dat ze weer in bed lagen of er net in paniek uitgevlucht waren. Het was dan ook een heel klein kamertje.
Hoe anders was hun nieuwe huis. Een grote-mensenhuis aan de Oostelijke Handelskade met een woonkamer die zo groot was dat alle studentenhuismeubeltjes eruit zagen als poppenmeubeltjes. Gestaag bouwden Karlijn en Laurens aan hun leven. Een grote tafel werd zelf geknutseld, de muren werden professioneel mintgroen geverfd (onder luid gehoon van de vrienden van Laurens, die de kleur niet helemaal goed had ingeschat). Maar het huis was tegelijkertijd ook nog bij lange na niet klaar…
Laurens en Karlijn waren ook nog lang niet klaar met elkaar. Na jaren van gestudeer van Laurens (die op het allerlaatste moment op de de allerlaatste dag dat hij nog kon afstuderen, na tien jaar eindelijk zijn diploma haalde), ging Laurens vol gas vooruit; bevlogen, met een onbedwingbaar charisma en ongekende energie en passie; zijn docentschap, zijn sport, zijn tientallen commissies, voorzitterschappen, blaadjes waarvoor hij schreef. Laurens deed alles vol overgave.
Karlijn werkte tegelijkertijd in Amerika hartstochtelijk aan haar PhD in Computational Chemistry. Karlijns looks zetten veel mensen op het verkeerde been, maar achter dat mooie gezichtje ging een briljant brein schuil; zo slim en wijs. Karlijn was een enorm talent en een opvallende verschijning in haar vakgebied.
Hoe moeilijk en stom Laurens en Karlijn de lange afstandsrelatie soms ook vonden, ze gingen ervoor, en het was ook zo fijn om zo naar elkaar te verlangen en naar elkaar uit te zien. Over twee jaar zou haar PhD zijn afgerond en ze kon niet wachten om zich dan te storten in haar andere grote passie: Laurens. Samen met hem tien baby’s maken om dat enorme huis te vullen.
Karlijn en Laurens zullen altijd die enorm verliefde, niet van elkaar af kunnen blijvende, bom geluk blijven. Nooit zullen ze in de sleur terecht komen van naast elkaar op de bank zitten, langs elkaar heen leven of geen goede gesprekken meer met elkaar voeren. Laurens en Karlijn zullen altijd de liefde blijven die iedereen wil zijn, die iedereen wil hebben en iedereen wil houden.
Houd hem vast, bedenk wat je hebt. Dat is wat Karlijn en Laurens doen.
foto: Merijn Soeters