Illustere namen bracht het blad voort: Helma Neppérus (nu Tweede Kamerlid voor de VVD), Eymert van Manen (ex-roeiverslaggever van de Volkskrant, als preses van Nereus in 1969 nog bezetter van het Maagdenhuis), Sjoerd Venema (ex-correspondent van de Volkskrant in Parijs, nu journalist in ruste in Marokko), Raymond Vermeulen (ex-adjunct-hoofdredacteur van het AD en nu hoofd Mediarelaties bij ING), Marc van den Eerenbeemt (redacteur bij de Volkskrant), Ernst Faber (ex-roeiverslaggever van NRC Handelsblad, ex-bestuurslid NOC*NSF), Coen Eggenkamp (roeicommentator bij Eurosport), Geri Donkervoort (ex-NRC, ex-Vinger-aan-de-Pols), Chris van Winden (de in 2009 overleden roeimedewerker De Telegraaf, drijvende kracht achter de Oranjecampings bij wk’s en Olympische Spelen). Allemaal zetten ze hun eerste journalistieke schreden op de schamele redactieburelen van Roeien. En zij niet alleen. Er was ook nog een heel leger aan medewerkers en redacteuren die op andere wijze en meer in stilte elders carrière hebben gemaakt. Zelf was ik een jaar of twaalf hoofdredacteur van Roeien.
Begonnen als een uiterst simpel mededelingenblaadje voor het bestuur van de roeibond, groeide het met horten en stoten uit tot een volwassen onafhankelijk magazine, waarin de stem van het bestuur steeds minder hoorbaar was. In de jaren tachtig verscheen incidenteel een kleurenfoto op het omslag, reden voor een klein feestje op de redactie; nu is het blad al weer jaren full colour van voor tot achter. Soms zieltogend, maar altijd volhardend besteedde de redactie aan zoveel mogelijk aspecten van het roeien aandacht: wedstrijden, materiaal, trainingsmethoden, voeding en medische begeleiding, toertochten en veteranen. De verhalen werden journalistieker, de foto’s beter, de vormgeving eigentijdser.
Zelden een schandaal. Of het moest de bestuursverontwaardiging zijn die ontstond toen columnist Sjoerd Venema het koninklijke kapsel van Beatrix eens het adjectief ‘gehouwen in beton’ meegaf. Misschien had dat vaker moeten gebeuren. Een ander rimpeltje in het wat saaie blazoen van het blad was de coverfoto van een Deense deelnemer aan de roeiwedstrijden van de Gay Games Amsterdam (1998) die, slechts gekleed in een piepklein roeibroekje, op onvervalste pumps langs de Bosbaan liep; het inzetfotootje van een zoenende hoofdredacteur maakte deze meteen tot hoofdverdachte. Het leverde wel twee onverzoenlijke boze brieven op waar je in deze tijd van Twitterstortregens en Facebookbombardementen een moord voor zou doen.
Journalist en schrijver Jeroen Smit zei het onlangs nog bij De Wereld Draait Door: “Het gaat slecht met de oude journalistiek. Dat gesleep met dooie bomen met dood nieuws als ze eindelijk arriveren, is niet duurzaam. Online is the name of the game.”
Ik ben bang dat de roeibond echter niet wordt geleid door dit soort visionaire toekomstbeelden, al wordt door Kraak een Communicatie Platform op Facebook en Twitter beloofd. ‘Zowel de oplage als de advertentieomzet dalen al jaren,’ heet het in Roeien. Hier wordt een keiharde economische wet werkelijkheid: het kost te veel en het levert te weinig op. Voor een papierfetisjist ‘tegen-beter-weten-in’ als ik ben toch een trieste dag. Ik wacht op het Communicatie Platform. Hopelijk komen die Facebookbombardementen en Twitterstortregens dan alsnog.
Wil jij meer foto’s van Merijn Soeters zien? Kijk dan op www.merijnsoeters.nl