Floris von Bönninghausen fietst Nederland rond voor Alzheimer

Een jaar geleden werd bij de 62-jarige moeder van oud-Varsitywinnaar Floris von Bönninghausen de ziekte van Alzheimer geconstateerd. De heftige gevolgen voor het gezin en het onbegrip op onhandige acties van zijn moeder zette hem aan het denken. Om meer aandacht voor deze ziekte te krijgen, zette hij de sponsoractie ‘Now We Still Can’ op. Op 18 juni wil hij op de fiets zo snel mogelijk de 1500 kilometer langs de grenzen van Nederland afleggen.

De 27-jarige Floris groeide op in de buurt van Haarlem en begon rond zijn 13^e na een serie proeflessen bij Het Spaarne met roeien. Na deelname aan onder andere de Coupe de la Jeunesse stapte hij als student over naar Skadi in Rotterdam waarmee hij in 2015 de Varsity won. Hij roeide nog een aantal jaar door, maar een chronische rugblessure zorgde ervoor dat hij noodgedwongen moest stoppen. Er volgden mindere jaren. Zijn studie werktuigbouwkunde flopte en hij kwam rond door zijn baantje bij WeCargo, die het botentransport in de roeiwereld verzorgt. “Ik wist niet goed wat ik met mijn energie aan moest en zat slecht in mijn vel. Een jaar geleden zat ik op een dieptepunt. Gelukkig kreeg ik steeds minder van last van rug en lukte het weer steeds meer te fietsen.” Door corona was er geen werk in het botentransport en vond hij een baan bij Nova Bootservice van oud-roeier Floris Röling. “Een schot in de roos want ik vind het fantastisch werk. Achteraf is corona voor mij een zegen geweest.”

Diagnose
Terwijl Floris uit zijn dal klom, ging het met zijn moeder juist bergafwaarts. Na een lange periode met verschillende klachten werd een paar maanden terug Alzheimer en Lewy body dementie geconstateerd. “Zo’n diagnose duurt twee jaar. Vanwege haar relatief jonge leeftijd dacht men eerst aan een burn-out en later aan depressiviteit. Toen ik me erin ging verdiepen, bleek dementie op jonge leeftijd veel meer voor te komen dan ik dacht. Eén op de drie mensen krijgt uiteindelijk een vorm van dementie en als dat op jonge leeftijd gebeurt is dat enorm ontwrichtend. Vooral omdat de buitenwereld het niet snapt als er vrouw van begin 60 haar pinpas is vergeten in de supermarkt of niet meer weet hoe ze moet betalen. Het is ook behoorlijk ontwrichtend voor het gezin. Mijn vader is ineens mantelzorger geworden. Het is misschien geen taboe, maar wel een lastig onderwerp. Zeker jongeren weten hier weinig van.”

Sportverslaafd
Om dat besef te vergroten, besloot hij zijn hervonden energie te koppelen aan de ziekte van zijn moeder. “Ik heb lang slecht contact gehad met mijn ouders en ben me door deze situatie gaan beseffen dat de tijd snel tikt. Ik probeer de verloren tijd in te halen, mijn moeder gaat namelijk hard achteruit. Ze schijft de naam van mijn zus verkeerd, is vergeetachtig en kan gesprekken niet meer volgen. Ik kan dat allemaal nog wel, maar voor hoe lang? Vandaar de naam ook van de actie Now We Still Can.” Het betekent dat Floris flink aan de bak moet. “Ik ben sinds begin februari serieus aan het trainen en ik werk fulltime. Binnen vier maanden moet ik topfit zijn. Ik fiets dan ook een paar keer per week heen en weer naar mijn werk in Alphen aan de Rijn. Anders kom ik niet aan mijn trainingskilometers.” Iets waar hij overigens geen enkel probleem mee heeft. “Ik ben er achter gekomen dat ik echt sportverslaafd ben. Ik wilde altijd net iets meer of langer dan anderen. Het is fantastisch om weer ergens volledig voor te gaan. Dat heb ik sinds het beëindigen van mijn sportcarrière niet meer kunnen doen.”

Monstertocht
Een vriend attendeerde Floris op een monsterfietstocht langs alle grenzen van Nederland, zelfs jaarlijks gehouden als een officiële wedstrijd met beperkt aantal deelnemers. “Toen ik een keer een rondje van 150 kilometer in de regen fietste, besefte ik me dat ik zelfs dát leuk vond. Dan ben ik misschien wel de juiste persoon om dit te doen. Maar ik ga het niet enkel als prestatietocht doen, ik wil als voormalig topsporter ook een doel stellen. Binnen drie dagen is het plan. Dan moet ik 17 per 24 uur fietsen met een gemiddelde van 30 kilometer per uur. Dat lijkt me haalbaar. Mijn trainingen komen vooral neer op zoveel mogelijk op de fiets zitten om gewend te raken aan lange afstanden.” Dat laatste doet hij vaak met zijn oude vrienden van Het Spaarne en Skadi. “Het is superleuk dat met elkaar te doen. Ze willen ook stukken meerijden en degene die niet meer zo fit is, rijdt de volgwagen.”

Onderzoek
Door een slimme campagne op social media heeft zijn actie inmiddels al de nodige aandacht gekregen. Hij heeft al meer dan 10.000 euro opgehaald, het bedrag dat hij oorspronkelijk in zijn hoofd had en wat gedoneerd wordt aan Alzheimer Nederland. “Momenteel is er geen behandeling. Men verwacht een doorbraak tussen de vijf en tien jaar. Ik hoop een zodanige bijdrage te kunnen leveren dat dat versneld kan worden. Dus hoe meer mensen willen doneren, hoe beter. ” Zijn moeder moest even wennen aan het plan, maar is inmiddels fan. Ze heeft inmiddels zelfs haar eigen verhaal op zijn website gedeeld. “Haar privéleven komt op straat en iedereen kan lezen over haar problemen. Maar ze heeft het er voor over. Zeker nu ze ook veel positieve reacties krijgt en er op straat zelfs over op wordt aangesproken. Dat is een fijne bijkomstigheid.”

Meer informatie (ook om te doneren) is te vinden op: www.nowwestillcan.cc

Foto’s: Ellen de Monchy