Even voorstellen: Jeroen Walchenbach

Wij nemen je elke week mee in de rubriek “Even voorstellen: uw instructeur”, het team van TopRow, werkzaam bij locatie Roeicentrum Berlagebrug.

Dit is Jeroen Walchenbach; roeier, coach, instructeur, 1.89m bonk zwichte spier, student fysiotherapie en bewegingswetenschappen en met name een Neried in hart en nieren. Onze bordeaux rode overburen staan berucht om hun harde halen en grote overwinningen. Daarom een keer een ander soort voorstel rondje; Jeroen gaat ons mee nemen in zijn ervaring op Henley Royal Regatta, een van de bekendste roeiwedstrijden ter wereld.

“Ik heb heel veel prachtige roeiverhalen, maar de race waar ik nog het meest kippenvel van krijg was mijn een na laatste race tegen Harvard. Dit was in de kwartfinale van HRR. Henley is een speciaal evenement. Voor de mensen die er niet mee bekend zijn, het is 1 vs 1 en de winnaar gaat door naar de volgende ronde. Het evenement duurt van woensdag tot en met zondag en iedere dag is een race van 2100 meter. Er zijn geen herkansingen en als je verliest is het seizoen afgelopen. Dit evenement wordt bezocht door universiteiten als Oxford, Harvard en Washington er is een strenge selectie om te beslissen wie er aan mee mag doen. Alle ploegen die er aan de start mogen verschijnen hebben zich dus al een keer bewezen.

Goed terug naar die kwartfinale.

Velen dachten dat wij als lichtere, minder sterke ploeg helemaal zoek geroeid zouden worden. De dagen ervoor hadden de mannen van Harvard snellere tijden getrapt en ze wogen gemiddeld 10 kg meer, kortom op papier maakte we weinig kans. Wat men echter niet wist is dat de tegenstanders die we de dagen ervoor tegen waren gekomen voor ons geen match waren, wij hadden onze krachten dus kunnen sparen. Sterker nog die twee oefen partijen hadden ervoor gezorgd dat onze eerste zenuwen verdwenen waren en dat ons moraal waanzinnig hoog was. Als je het water op gaat bij Henley loop je vanuit de boottent door een erehaag gevormd door ouders, vrienden, mensen van je vereniging en oude Britten die toch maar eens willen zien op welke jongens ze nou eigenlijk hebben gewed. Dit alleen al zorgt voor wat zenuwen, daarna vaar je langs de baan tussen de pleziervaart door naar de warm roei baan. Daar vaar je wat rondjes heen en weer en probeer je je laatste zenuwen eruit te roeien en vertrouwen te krijgen voor de race.

Die dag lukte mij dat aardig ik voelde me goed en zag aan de blikken van mijn ploeggenoten dat ze klaar waren om Harvard helemaal kapot te maken. Dan ben je klaar met inroeien en is het wachten tot je naar de start mag, dit kan niet langer dan 10 minuten zijn geweest maar naar mijn gevoel duurde het een jaar. Het naarste is misschien nog wel dat je directe tegenstander naast je drijft. Je kan dus geen zenuwen laten zien want dan geef je ze misschien net wat meer hoop, maar je hart komt geen seconde onder de 170 en door je hoofd schieten duizenden gedachten. Dan mag je eindelijk naar de start en komt de scheidsrechter op een prachtige boot met aan de ene kant jouw coaches en aan de andere kant de coaches van de tegenstander. Hij laat heel formeel zien hoe hij ons zal weg starten “NEREUS….. HARVARD when I see you are both straight and ready I will start you like this (zijn hand gaat omhoog) ATTENTION…. GO (en zijn hand gaat rustig omlaag)”.

“Get ready please” klinkt er vanuit de scheidsrechtersboot en we maken ons klaar een laatste high five met mijn slag en dan komt het.

“ATTENTION….. …… GO!!” We vliegen uit de startblikken tempo 48 en we rammen weg. Op dat moment weet ik niet waar Harvard is, ik zie alleen een boot in mijn ooghoek. Ze zijn dus niet weg.

De rest van de race was een blur, ik weet alleen dat ze geen seconde uit mijn ooghoek verdwenen zijn het was dus een waanzinnig spannende race. Ook wist ik dat we tijdens die race het roeien exceptioneel goed voelde. Op de plek 7 waar ik toen zat voel je ieder schokje, duwtje en wiebeltje in de boot als het niet goed gaat, daar staat tegenover dat als het goed gaat, je het ook waanzinnig goed voelt. Tot aan het einde hebben we moeten strijden en half bewust van wat we zojuist hadden gedaan kwamen we hoestend en proestend over de finish.

Voor mij was dit de beste race die ik ooit heb gevaren en ooit zal gaan varen want dat niveau ga ik nooit meer redden. “

Jeroen kreeg er zelf al kippenvel van, en wij ook! Wil je de race ook zien? Hij is hier te vinden: YouTube