Laat ik jullie terug nemen naar het evenement. Vrijdag was het dan zo ver, na wekenlange voorbereiding gingen we allemaal naar Friesland. Iedereen zo op zijn eigen manier, de ene met de auto terwijl de andere met de trein, de bus en de benenwagen moeite deed om er te komen. Eenmaal daar waren we vooral gefocust op de voorbereidingen. De boot veilig genoeg maken zodat die samen met ons de tocht zou overleven. De boot zou het wel overleven, maar de roeiers was nog even de vraag. Een inschatting maken en voor 15 mensen inkopen doen en avond eten maken was lastiger dan Bab en ik dachten. Dus de roeiers moesten het doen met een schandalig kleine portie eten (PARDON!!). Gelukkig was er later ergens een patatzaak, die heel wat goed maakte.
Toen alles klaar was, was het tijd om te gaan roeien. Daar gingen we dan naar de start… Ik weet niet of het zenuwen waren of gewoon gezonde wedstrijd spanning maar iedereen zat vol met energie. De zon was nog aanwezig toen we in Leeuwarden aan kwamen. Met een fanfare band werd de Elfsteden roeimarathon feestelijk geopend. Gelukkig konden wij er als een van de langste van genieten omdat we start nummer 96 hadden en hiermee een van de laatste start ploegen waren.
Tijdens de tocht en voor mij dan vooral etappe nummer 3 (#neverforget) dacht ik alleen maar; ‘Waarom doe ik mezelf dit aan. Ik wil dit nooit meer. Mijn handen doen pijn, dit duurt toch wel heel lang.’ En af en toe; ‘Wat is het hier toch mooi!’
Echter nu het al weer een tijdje geleden is en mijn blaren bijna weg zijn, voel ik toch dat mijn handen weer beginnen te kriebelen. Misschien wil ik het volgend jaar nog een keer doen en onze tijd van dit jaar verbeteren. Zo’n tocht is heel zwaar, je slaapt nauwelijks en bent de hele tijd bezig maar het is ook een groot avontuur waardoor het super leuk is.
Ik wilde dat ik kon zeggen tot volgend jaar, maar dit is nog zeker een grote twijfel. Bedankt voor de mooie ervaring en ik kan iedereen aanraden dit ook te doen!
