Op een koude, winderige donderdagavond in december roei ik als verslaggever met een ploegje de Amsterdam Light Festival – tocht. Ik haak aan bij Mathilde, Evelien en Annemiek. Drie vrouwen die sinds een klein jaar elke woensdagochtend vroeg bij Roeicentrum Berlagebrug met elkaar roeien.
“We doen deze tocht als een soort extraatje. Het lijkt me uniek om de binnenstad eens een in het donker vanaf het water te zien”, vertelt Mathilde voordat we de boot in stappen. Ze kennen het festival al wel van eerdere edities. “Dan liep ik ’s avonds de Herengracht af. Dit is weer eens iets anders”, aldus Evelien.
Herengracht
Na de boot versierd te hebben met lichtgevende strips roeien we richting de officiële start van de tocht. Het is een klein stukje langs onder andere het Amstelhotel totdat we bij de sluizen vlakbij de Magere Brug zijn. Via de spectaculaire ‘Whole hole’ – een brug met honderden flitsende ledstrips die doen denken aan vallende sterren – stromen we de Herengracht in. Een lichtgevende rode lijn van de bekende kunstenaar Ai Weiwei markeert het parcours.
Huwelijksaanzoek
Al snel blijkt dat mijn roeipartners affiniteit hebben met kunst. Bij een van de eerste kunstwerken waar we langs komen – twee lange lijnen van verschillende kleuren licht op de kademuur die reageren op geluidsgolven onder water – heeft Mathilde een leuke anekdote. “Ik ken toevallig de vriendin van deze kunstenaar en bij de opening van dit kunstwerk had hij op de muur de tekst geprojecteerd: ‘Wil je met me trouwen?’ Uiteraard kon de vrouw in kwestie weinig anders dan instemmen.
Grachtenpanden
Tijdens de twee kilometer in de Herengracht doen we noodgedwongen rustig aan omdat we tussen een flinke stoet rondvaartboten zitten. We vinden het niet erg. Hoewel ik als Amsterdammer al twintig jaar bijna dagelijks over de grachten fiets, ziet alles er vanuit het water toch heel anders uit. Zeker in het donker vallen andere dingen je op. De grachtenpanden bijvoorbeeld zien er van een lager niveau een stuk indrukwekkender uit. We kunnen bij veel huizen naar binnen kijken en dat geeft een uniek inkijkje in de weelde van enorme zalen, inclusief machtige kroonluchters en magnifieke schilderijen.
Manoeuvres
Ondertussen komen we langs tal van kunstwerken. Vooral het zogeheten ‘City Gazing’ valt op, een lichtgevende plattegrond van Amsterdam waar we onder door roeien. Via wat listige bochten bij de Brouwersgracht en de Singel komen we langs Amsterdam Centraal te roeien. Even is het daar spannend als we tussen iets te actieve rondvaartboten terecht komen, maar stuurman Quinten manoeuvreert ons hier onberispelijk doorheen.
Kunstwerken
Het laatste stuk is het meest bijzonder. Op het wijde Oosterdok hebben we prachtig zicht op de lichtgevende stad en je krijgt zo een idee van hoe men in de Gouden Eeuw met enorme handelsschepen via het water aan kwam varen. Bij het Jonas Daniël Meijerplein hangt boven het plein een onzichtbaar oppervlak dat steeds van vorm, kleur en patroon verandert. Ook het slotstuk – een groot, steeds veranderend kunstwerk (aangepast door Amsterdamse basisschoolleerlingen!) dat geprojecteerd is op de zijgevel van het Hermitage – mag er zijn.
Geslaagd
De ruim anderhalf uur zijn voorbij gevlogen. Rustig keuvelend roeien we het laatste stuk terug naar het roeicentrum. We leggen echter pas aan nadat we nog heel fanatiek twee keer een 3 op 10 hebben gedaan. Na afloop drinken we samen een biertje en concluderen we dat we de gevreesde kou eigenlijk helemaal niet gevoeld hebben. Allen vinden de tocht meer dan geslaagd. Eveline gaat de tocht zelfs nog een keer doen met haar kinderen op de fiets. Volgend jaar zijn ze er zeker weer bij. Of ik dan weer mee mag roeien, zullen we zien.
