Wat een feest! Wat een euforie! En wat een ervaring! Drie dagen na de Canal Parade in Amsterdam waar een volgepakte boot van de roeibond een van de 80 deelnemende schepen was, verschijnt er nog steeds een gelukzalige glimlach op mijn gezicht bij de herinnering aan de vijf uur durende uitzinnige tocht over de Prinsengracht. Vijf uur lang met zo’n 120 man opeengepakt op een ruimte van 20 bij 4 meter. Vijf uur lang onvermoeibaar lachen, drinken, zwaaien, plezier maken. Vijf uur lang prachtige boten en indrukwekkende boodschappen van bijvoorbeeld de winnende World Religion Boat, met aan boord een imam, een rabbijn en een predikant, die gezamenlijk opriepen tot verdraagzaamheid in tijden van religieus extremisme, en een boot ter nagedachtenis van  de terroristische aanslag op homodiscotheek Pulse in Orlando, Florida, waar 50 bezoekers werden vermoord. Vijf uur lang overbevolkte kades waar zich volgens schattingen van de Amsterdamse politie ruim een half miljoen toeschouwers hadden verzameld.

Om deelname aan de botenparade een orgastisch genoegen te noemen gaat misschien een tikkeltje ver, maar het gevoel van verliefdheid komt er verdomd dichtbij. Ik wilde iedereen aan boord wel omhelzen en zoenen. Love en peace was wat de klok sloeg. Seventies revisited. Goed, we vielen (ruim) buiten de prijzen. Zelfs een al dan niet eervolle vermelding van de jury onder voorzitterschap van Cornald Maas zat er niet in. Of tv-presentator Art Rooijakkers of sidekick Richard Groenendijk ons zelfs maar hebben opgemerkt is niet na te gaan: de televisie-uitzending hebben we niet gehaald.

Nu het grootste deel van de confetti weer op aarde is neergedaald en de gigantische banieren met foto’s van de Holland Acht bij mannen en vrouwen in de prijzenkast van het faciliterende Roeicentrum Berlagebrug zijn bijgezet, kun je je dan ook afvragen: was de deelname van de roeibond aan de botenparade een succes? Hebben we op die zonnige zaterdagmiddag in Amsterdam iets bereikt? Toproeiers lieten zich aan boord niet zien, topcoaches haakten op het laatste moment af, roeiverenigingen en regionale bonden waren op de kleurrijke boot nagenoeg afwezig. Wie waren er dan wel? Een handjevol roeiende homo’s en lesbo’s, een (roeiende) zoon  met zijn lesbische moeder, de voorzitter èn de directeur van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, een verdwaald oud-bestuurslid, een gewaardeerd Tweede Kamerlid en KNRB-erelid, een paar goeie dj’s en niet te vergeten heel veel verschrikkelijk aardige mensen die – uitgedost in regenboogkleuren en in opperbeste feeststemming – allemaal vinden dat de roeisport open staat voor iedereen, wat je kleur, religie, geslacht of seksuele geaardheid ook is. Aan boord van de bondsboot bevonden zich dan ook louter kampioenen, winnaars die zwaaiend met speciale ‘Join The Team’-vlaggen zelfs de grootste sceptici over nut en noodzaak van zo’n extravagante boottocht in verlegenheid brengen.

Schrijver van het commentaar in de Volkskrant van maandag 8 augustus 2016 Eelco Meuleman zei het zo: “Elk jaar hoor je hier en daar dezelfde vraag: moet dit nou?” Volgens de commentator komt de vraag van twee kanten, zowel van tolerante Nederlanders die het wel hebben gehad met de stoet half blote supporters van Artikel 1 van de Grondwet maar ook van de minder tolerante landgenoten die willen dat ‘anders geaarden’ zich ‘normaal’ gedragen. Toch is Meulemans conclusie duidelijk: “ja, het is nodig”, zolang er nog gekken rondlopen die bereid zijn terroristische aanslagen als die in Orlando te plegen. Hij constateert daarnaast ook dat lhbt’ers (lesbiennes, homo- en biseksuelen en transgenders) ook in Nederland nog te lijden hebben onder discriminatie en intimidatie. Meuleman vindt dan ook dat de Canal Parade vast onderdeel uit zou moeten maken van de inburgeringscursus. Maar dan niet alleen van de inburgeringscursus van ‘nieuwe’ Nederlanders, zou ik daaraan willen toevoegen. Iederéén moet weten dat iedereen erbij hoort in dit land. Dat geldt voor de grote boze wereld, in het klein geldt dat ook voor de roeibond en voor alle roeiverenigingen. En het is goed om dat vaak en luid te blijven verkondigen. ‘Join The Team’ was het motto van de bondsboot en daartoe moeten we de hele roeiwereld blijven oproepen.

Toen ik lang geleden afscheid nam als hoofdredacteur van het officiële magazine van de roeibond, Roeien, kreeg ik een azijnpissige brief van een oudere roeier uit ‘t Gooi. ‘Mijn’ laatste nummer Roeien ging onder meer over de Gay Games die even daarvoor in Amsterdam waren gehouden. De cover werd opgesierd met een foto van een Deense roeier op pumps in een miniem roeibroekje, verluchtigd met een inzetje waarin ik zelf door de ‘ronde-miss met een royale five o’clock shadow’ met klapzoenen gefeliciteerd werd met het behalen van een gouden plak in de acht, keuze van de rest van de redactie. Volgens de briefschrijver was het maar goed dat ik eindelijk plaatsmaakte als hoofdredacteur van het bondsblad want dit was toch niet het beeld dat van de roeisport naar buiten gebracht moest worden. De kans bestaat dat KNRB-preses Frans Cornelis deze week ook dit soort post in zijn mailbox vindt. Mocht dat zo zijn, dan hoop ik dat hij, met dezelfde gelukzalige glimlach op zijn gezicht bij de herinnering aan de Canal Parade 2016 als ik, antwoordt met drie simpele woorden: ‘Join Our Team’.

 

Credits foto: Milou van Sprang