Tot het moment dat we terugkwamen, zo rond eind januari, was er misschien 12 cm sneeuw gevallen. Toegegeven, dat was weinig voor de tijd van het jaar, maar zeker niet onaardig. Helaas vervlogen de dromen van een rustige winter snel. In ongeveer 2,5 week tijd kregen we meer dan 1,8 meter sneeuw te verwerken. Je zal het vast wel op het NOS-Journaal te zien hebben gekregen: Boston verkeert in zwaar winterweer!
Maar, is het eigenlijk wel zo erg? Ja en nee. Ja, want je wordt het sneeuwruimen wel zat. Zelfs als je voor aardig wat geld een sneeuwruimer hebt aangeschaft die het werk makkelijker maakt. De hopen sneeuw rond ons huis worden steeds hoger, zelfs hoger dan ik lang ben. En ik ben toch al snel zo’n 1, 93 meter lang. Op een gegeven moment kan je zelfs de sneeuw niet meer kwijt. Waar moet je het laten? Maar als het werk eenmaal gedaan is dan ga je zoveel je weer kan over tot de orde van de dag en is het weer wachten tot de volgende storm. In het dagelijkse leven moet je vanwege de hoeveelheid gevallen sneeuw wel rekening houden met smallere wegen en daarmee langere reistijd, het voorzichtig de bocht om gaan omdat je door de hoogte van de sneeuwhopen niet goed om de hoek kan kijken, de steeds erger wordende gaten in het wegdek, etc. Aan de andere kant konden de roeiers weer eens gebruik maken van de langlauf ski’s in plaats van die vervelende ergometer
Maar waar ik nu helemaal over ga inzitten, is wanneer we het water weer op kunnen! Na een maand van hard vriezen en sneeuwen ligt de Charles pot en potdicht. De komende week hebben we geen enkele dag boven nul. ’s Nachts halen we nog steeds -15 en overdag tussen de 2 en -10, dus dooien zit er niet echt in. Terwijl jullie in Nederland al weer de eerste wedstrijd erop hebben zitten en aan het trainen zijn voor de H4K of de Head, moeten wij waarschijnlijk wachten tot mid-maart voordat we onze eerste halen kunnen maken.
De tijd begint echter wel te dringen, want het wedstrijdseizoen staat voor de deur. We hebben over een paar weken onze ‘spring break’ trainingsweek. Traditie getrouw blijven we in Boston omdat de roeiers genoeg schoolwerk hebben en we die week gebruiken voor seatraces die de opstellingen zullen bepalen. Het laatste weekeind van maart begint ons 2km seizoen dat eigenlijk alweer mid-mei eindigt. Kort maar krachtig.
De metershoge sneeuwhopen zullen tegen die tijd hopelijk verdwenen zijn en waarschijnlijk kunnen we dan met een kleine glimlach terugkijken naar ‘hoe-erg-het-allemaal-wel-niet-was’. Maar op dit moment zie ik het somber in. Het zinnetje uit het liedje ‘Winter in America is cold’ van Doug Ashdown zal de komende tijd nog wel even in mijn hoofd blijven hangen.
Credits fotografie: The Boston Globe