Cursus mentale hardheid voor broekplassers

Ik kan me de keer nog goed herinneren dat ik een tweekilometertest deed op de ergo en afstapte. Wat voel je je dan slecht. Het moment dat je de hendel neerlegt, weet je al dat je het niet had moeten doen en wil je hem eigenlijk al weer oppakken. Maar het kwaad is al geschied. Je bent afgestapt.

Ik voelde me een ongelofelijke sukkel. Tijdens de race hadden mijn gedachten me erin geluisd. Ze hielden me voor dat het beter was om er maar mee te stoppen, want dit zou toch niks worden. Dat zou bovendien niet erg zijn, want … vul in elk willekeurig excuus. Natuurlijk is het wel erg om af te stappen en natuurlijk zijn de excuses die je bedacht  onzin. Maar je gedachten laten het lijken alsof het de beste keuze is. Zo loop je in een val die je zelf hebt gezet. Domdommerdandom! Ik heb sinds die ene keer de afspraak met mezelf gemaakt om nooit meer af te stappen. Daarna is het nooit meer gebeurd. Het kan dus nog goed met je komen als je een keer bent afgestapt.

Wat je voelt op een bepaald moment in de race is zelfmedelijden. Die arme ik, waarom doe ik dit eigenlijk? En de uiterste consequentie van zelfmedelijden is afstappen. Mijn coach zei na die ene keer: “Govert, afstappen is als in je broek plassen in de winter. Eerst is het lekker warm, maar daarna zit je ermee”. En dat heb ik onthouden. Als je afgestapt bent kan je niet meer terug. Dus hoe ga je zelfmedelijden tijdens je race de kop indrukken? Ik kan je helaas niet in een week de Jedi-mindtricks leren die Shaolin- monniken toepassen om pijn te leren verdragen, of wat je moet doen om je gedachten te leren beheersen en de verlichting te bereiken. Wellicht is dat iets voor een volgende column. Maar ik kan wel iets anders handigs verklappen. Dit is iets wat me al vaak geholpen heeft in een race of training op momenten dat zelfmedelijden op de loer lag.

Het is tragi-komisch en je zal het a.s. zaterdag op de NKIR ook weer zien als je goed oplet. Zelfmedelijden kan je bij sommige mensen zien in hun blik en in hun houding op de ergometer. Je ziet de woorden ‘IK WIL NIET MEER’ bijna op hun voorhoofd staan. Sommigen stralen pure, doffe ellende uit. Zo erg dat de toeschouwer zelfs medelijden krijgt. En als je dat ziet, dan weet je al dat daar geen toptijd neergezet gaat worden. Daarentegen zien degenen die wel een toptijd neerzetten er heel kalm, sterk, zelfverzekerd, maar vooral gefocust uit, terwijl ze wel op de top van hun kunnen presteren. Zou het kunnen dat hun houding, blik en kalmte juist iets te maken heeft met het behalen van een goede tijd?

Het zou mooi zijn als we alleen onze houding en blik hoefden te veranderen om een toptijd neer te zetten. Helaas, dat is niet het geval. Maar ik weet wel dat zitten als een geschopte hond op die ergometer, geen positieve invloed heeft op je tijd. Als je onzeker, fatalistisch en lethargisch op de ergometer zit, gaan je gedachten handelen naar je houding. Het is eigenlijk een catch22. Je bent onzeker en moe, daarom ga je zo zitten. Omdat je zo gaat zitten word je nog vermoeider en onzekerder. Je houding past zich aan aan je gedachten en andersom. Vergelijk het met lachen. Als je nu jezelf zou dwingen om heel hard te gaan lachen, word je vanzelf vrolijk. Probeer maar eens. Ik claim dat je je lichaam kan dwingen om zich zelfverzekerd, sterk en gefocust te voelen. Maar wat moet je daarvoor doen?

Zie dit voor je. De race is begonnen. Je bent goed weggegaan, maar het begint zwaar te worden. Echt zwaar. Je score schiet af en toe een beetje de verkeerde kant op en je begint je af te vragen of je deze score wel vol kan houden. Dat is het eerste moment van zwakte. Op het moment dat je ook maar de gedachte van zelfmedelijden voelt opkomen moet je heel goed opletten. Wat je dan moet doen is precies op de manier zitten, op de manier adem halen en op dezelfde manier kijken als je in je beste race deed. Dat beeld van jezelf, extreem zelfverzekerd in je beste race, is een krachtig middel van visualisatie.  Je lichaam in een bepaalde staat dwingen en visualiseren zorgt ervoor dat je beter in staat bent te je halen hard te maken. Je zal merken dat je makkelijker terugkeert in de zelfverzekerde staat waarin het mogelijk is om te presteren. Dat is de staat waarin toppers als Roel Braas, Boudewijn Röell en Stef Broenink hun brute tijden neerzetten alsof het niets is.

Ergometeren is vooral testen op mentale hardheid. Iedereen heeft een streeftijd die hij fysiek gezien zou moeten kunnen halen. Maar of je die gaat halen, hangt in de meeste gevallen af van je mentale conditie. Gelukkig is de geest te trainen en zijn er talloze trucjes en oefeningen die je mentaal sterker en weerbaarder kunnen maken. Want dat ga je nodig hebben aanstaande zaterdag. Op de NKIR is er niet 1 wedstrijd waarin iedereen om de eerste plek strijdt. Nee, er zijn in ieder veld pakweg 60 individuele wedstrijden aan de gang waar iedereen een winnaar of verliezer kan zijn. Het resultaat daarvan heb je zelf in de hand. Maar als je roeit, kijkt, ademt en je voelt als een winnaar, is de kans in ieder geval groter dat je ook daadwerkelijk een winnaar wordt. Tenzij je afstapt en liever in je broek plast.

Meer van dit soort foto’s? Kijk op de website van Merijn Soeters.